Vertrouwen

Ik dacht zo’n leuke, actuele column over Pedaja te hebben, ruim voor de deadline af dit keer, maar toen was daar Willem met z’n filosofische grasmaaier. Weg strakke punchlines en weloverwogen zinsconstructies. Aan de andere kant, ik zit nu ook al wekenlang Raadspraatcolumns te lezen waar elke partij even zijn plasje doet over het coalitieakkoord. Is het erg om zaken dubbel te belichten? Het CDA pleit naast de wandelpaden die er al zijn nu ook voor een nieuwe wandelroute over de Kanaaldijk-zuid zodat de wandelaars óók vanaf die kant kunnen genieten van het geluid van ronkende motoren dat hen tegemoet komt, dan wel wegsterft. Is dat dan ook niet een beetje dubbelop? Afijn, ik had inmiddels op Facebook mijn satirische zegje erover gedaan, enkele trouwe lezers daarmee in het harnas gejaagd en je moet een onderwerp ook niet eindeloos uitmelken.
Wat mij wel intrigeerde was het wantrouwen wat uit sommige reacties sprak. Zou het personeel het wel aankunnen? Zouden er nu niet veel meer doden te betreuren zijn, omdat Pedaja aan een drukke weg ligt? Zouden er nu niet elke dag tussen de Rivierdijk en de krochten van de polder verschillende dwalende zielen opgepikt moeten worden? Zouden we er misschien een keer van uit kunnen gaan dat dingen vaker wél goed gaan? Als we nu iets hebben geleerd van de afgelopen twee jaar is dat mensen niet echt lekker gaan op het terecht of onterecht afnemen van hun gekoesterde vrijheden. Tegelijkertijd moeten er wel doelen behaald worden, schema’s en protocollen worden gevolgd en de controle behouden.
De examenleerlingen hebben vanwege de afgelopen twee jaar allerlei compensatiemogelijkheden van het onderwijsministerie gekregen, schappelijk zou je zeggen, nu kun je met twee herkansingen en een vak wegstrepen vrij gemakkelijk je diploma op komen halen, maar geeft het een realistisch beeld? Hebben deze leerlingen dezelfde capaciteiten, kennis en vaardigheden als de leerlingen die vijf jaar geleden examen deden? Ik vrees het ergste. En ondertussen maar mekkeren over het feit dat Nederland steeds verder zakt op de kennisranglijst. Ik kan je één van de redenen wel op een presenteerblaadje geven: zakkers en zittenblijvers kosten geld! Waarom gunnen we onszelf maar ook anderen niet een keer een faalmoment? Waarom zijn we zo’n wantrouwend tegenover innovaties die “toch alleen maar mis kunnen gaan”? Waarom niet wat meer vertrouwen in het corrigerend en intuïtieve handelen van de medemens. Er mogen dingen fout gaan, opdat we daarvan leren en het daarna hopelijk beter of anders doen. En mocht u binnenkort ergens in Hardinxveld een verdwaalde Pedajabewoner tegen het lijf lopen, vertrouw ik erop dat u hem of haar netjes terugbrengt!

Walter Leendertse