Ode

Ik trap mezelf voort op de Parallelweg. Het waait flink en zo nu en dan spettert het wat. In de verte zie ik iets blauws opdoemen. Er wacht een deadline voor een column en voor het eerst weet ik niet waar ik moet beginnen of waarover ik zal schrijven. Voor je het weet ben ik weer die ,,droeftoeter die alleen maar loopt te janken”, ,,misgun ik mensen een feestje” of ,,sla ik de plank volledig mis door mijn column te gebruiken voor een persoonlijke klaagzang’’ aldus de toetsenbordhelden op Facebook. Laat me dan één ding uitleggen: het concept van een column ís in principe dat hij persoonlijk is en een klaagzang, ach, dat ligt een beetje aan hoe de lezer satire interpreteert.
Ik neem mezelf voor een ode te schrijven, daar kan niemand over vallen. Ik probeer in het ritme van mijn trappen mensen de revue te laten passeren voor wie ik een ode zou kunnen schrijven, maar het blijft doodstil in mij hoofd. Ik schrik van het blauwe dat ineens een stuk dichterbij is. Het blijkt een tengere vrouw te zijn. In haar ene hand een grijpstok in de andere een bak met een blauwe vuilniszak. Ze loopt op het fietspad en grijpt met een soepele beweging al het vuil uit het kleine groenstrookje naast het fietspad. Haar handigheid verraadt dat ze dit vaker doet evenals de ‘werkoutfit’ die ze zichzelf heeft aangemeten: een set stevige handschoenen en een blauwe jas die perfect matcht met de wapperende vuilniszak. Opeens weet ik het: Voor deze, voor mij onbekende vrouw, schrijf ik mijn ode. Bij dezen:

Blauwe engel,

Door weer en wind niets houd je tegen
het is je taak, noem het een roeping.
Groen is groen en blijft groen
Daar kan geen plastic,
geen papiertje
geen kauwgom
geen propje wat aan doen

Je grijparm, tenger als jezelf
zoekt snel en geoefend
alles wat niet thuishoort
in dit stukje paradijs.

En jij bent hier voor dit groene paradijsje
als een blauwe engel waak je over haar
het deert niet wat anderen doen
wat anderen zeggen
wat anderen denken

De grijper grijpt wat gooiers gooiden,
er is weer ruimte voor onverschillig gemak
Zonder het van elkaar te weten,
houden grijpers en gooiers elkaar in leven.
Een ongemakkelijke recycling,
die niet hoeft te bestaan.

Door weer en wind, niets houdt haar tegen
zorgt een blauwe engel voor haar paradijs.

Walter Leendertse