Arie Huijser bij het graf van zijn overleden zoon Maarten.
Arie Huijser bij het graf van zijn overleden zoon Maarten. Richard van Hoek

Dominee Arie Huijser: ‘Dood van Maarten sloeg een gat in mijn hart’

22 maart 2023 om 09:22 Mensen Tips van de redactie

SLIEDRECHT Dominee Arie Huijser (44) staat elke zondag voor de gereformeerde gemeente van Sliedrecht. Zo’n 900 mensen zitten er elke week in zijn kerk en de gemiddelde leeftijd is 26 jaar. De dominee heeft de afgelopen tien jaar al ruim honderd beroepen gehad uit Nederland en ook uit Amerika en Canada, maar legde die tot nu toe steeds naast zich neer. Begin 2020 verloor Huijser zijn zoon Maarten (16) en dat liet hem wankelen in zijn leven als mens én als predikant. Een gesprek over geloof, hoop en liefde.


door Marjanne Dijkstra

,,Maarten was meervoudig gehandicapt. Zijn denkvermogen was dat van een kindje van ongeveer negen maanden. In feite was hij dus een grote baby. Maarten was ons zonnetje in huis. Hij was altijd vrolijk en blij en hield ontzettend veel van knuffelen. We hielden en houden allemaal veel van hem. Hoewel we hier in ons huis de ruimte hadden met een slaap- en badkamer beneden en twee keer per dag thuiszorg kregen, was de zorg voor Maarten ook ontzettend zwaar. Vooral voor mijn vrouw Liesbeth, die veel van de dagelijkse zorg voor Maarten voor haar rekening nam. Dat leidde er toe dat hij zo’n anderhalf jaar voor zijn overlijden moest verhuizen naar een woonvorm voor mensen met een beperking. Hij is toen in De Schutse in Kesteren gaan wonen. We vonden die keus verschrikkelijk, maar realiseerden ons dat onze andere kinderen óók ooit uit huis gaan. Het was niet reëel om te denken dat wij ons hele leven voor Maarten zouden kunnen zorgen.”

NAAR HET EINDE ,,Onze zoon had de chromosoomafwijking MECP2, waarbij zijn levensverwachting niet heel duidelijk was. De afbraak van zijn leven kwam ook echt pas in het laatste jaar. Er volgden heel veel ziekenhuisopnames waarbij we weken achtereen in het ziekenhuis aanwezig waren. We zagen toen ook: het gaat mis, dit gaat naar het einde. In eerste instantie vonden we dat de artsen weinig aanstalten maakten om met Maarten aan de slag te gaan en hadden we een discussie over de kwaliteit van leven. Uiteindelijk kwam dat tot een confrontatie en begrepen zij ons ook beter. Onze zoon heeft alle zorg en aandacht gekregen die nodig was. Vanuit het ziekenhuis belde men nog tot een jaar na zijn dood om te vragen hoe het met ons was.”

INNERLIJKE CRISIS ,,Het was ook in dat laatste jaar, die aanloop naar zijn dood, dat ik het allemaal niet meer zo goed wist. Ik kom door mijn werk altijd bij stervenden en hun familie om ondersteuning te bieden, maar nu het mijn eigen leven binnen kwam, kwam ik in een innerlijke crisis. Ik begon te twijfelen aan Gods leiding in mijn leven. Moest ik preken, dan vroeg ik me voor zo’n dienst vele keren af hoe ik er doorheen zou komen. Tijdens de dienst werd ik gedragen, maar na de dienst lag ik vaak ook meteen weer overhoop. Er was opstand in mijn hart. De vraag waarom God dit liet gebeuren kreeg ik niet klein. Ik zei ook tegen mijn vrouw: ‘Als dit zo door gaat van binnen in mijn hart, dan kan ik geen predikant meer zijn. Ik kan zo niet die kansel op.’ Ik stond daar elke zondag en riep mensen op om hun vertrouwen in God te stellen en nu bad ik tot God en kwam er geen antwoord. Ik voelde zoveel twijfel en verlatenheid. We waren weer eens op de intensive care van het ziekenhuis toen werd gezegd dat we ons moesten voorbereiden op het sterven van Maarten. Ik knuffelde hem en mijn hart schreeuwde naar de hemel. Toen ik thuis kwam ben ik in mijn studeerkamer op mijn knieën gevallen en heb God gesmeekt of Hij - als Hij van Maarten wist - alsjeblieft de benauwdheid bij Maarten weg wilde nemen. Ik zat er zo doorheen. De volgende dag in het ziekenhuis hoorde ik dat Maartens waarden van het ene op het andere moment beter waren. Zijn longen klonken schoon en niemand begreep waarom. Op het toilet heb ik gehuild. Mijn hart verbrak onder de trouwe zorg van God. Ik moest toen steeds denken aan Psalm 31 ‘mijn tijden zijn in Uw hand’ en ik kreeg een innerlijke rust over me.”

Ik mocht nu uit de diepe ondervinding van mijn hart spreken over hoe goed God is, zelfs onder de moeilijkste omstandigheden

TRAUMATISCH ,,Het echte overlijden van Maarten was, ondanks de rust die ik nu voelde, toch heel heftig. Met mijn vrouw en oudste zoon was ik bij Maarten en we gingen met zijn drieën in gebed bij hem. Met de drie laatste zuchten waarmee hij overleed werd er een gat in mijn hart geslagen. Het is niet te bevatten en traumatisch om je eigen kind in je armen te hebben en te zien worstelen met de laatste teugen adem. Je móet loslaten, maar dat wil je natuurlijk niet. Het is zoiets onnatuurlijks dat je kind overlijdt, onbegrijpelijk.”

,,We hebben hem daarna verzorgd. Hoe vaak we wel niet een setje kleding voor hem hebben uitgezocht, nu deden Liesbeth en ik dat weer, maar voor de laatste keer. Daar lag ons kleine ventje in die grote kist. Maarten werd naar huis gebracht en dat was ook onwerkelijk. Staat daar opeens een rouwauto op jouw erf met jouw kind erin. Ik vertelde tegen Liesbeth dat ik de rouwdienst zelf wilde leiden. Ze vond dat geen goed idee en ook collega-predikanten raadden het af.” 

,,Maar als ik ooit Gods bijzondere ondersteuning heb ervaren, was het toen. Ik mocht nu uit de diepe ondervinding van mijn hart spreken over hoe goed God is, zelfs onder de moeilijkste omstandigheden. Júist nu moest ik de preekstoel op. En echt, als er één rouwdienst is die ik met veel gemak en innerlijke blijdschap heb gedaan, dan was het die van mijn zoon. Bij het graf werd gevraagd of ik de kist zelf wilde laten zakken. Ik voelde toen zoveel vrede in mijn hart. Heel wonderlijk. Een paar weken later stond ik een paar stappen bij het graf van Maarten vandaan om een begrafenis te leiden, toen had ik het veel moeilijker.”


RESPECT ,,Ik heb in die periode ook heel erg ervaren hoe bizar het is dat het leven doorgaat. Ik denk dat daar in het algemeen én in het bijzonder meer aandacht voor mag zijn. Dat merk ik zelf als ik als predikant aan het werk ben voor een uitvaart. Andere mensen brengen hun kinderen naar school en doen boodschappen, terwijl jouw leven stilstaat. Zo was er tijdens de uitvaart van Maarten iemand die kennelijk heel veel haast had. De vrouw kwam van de begraafplaats af - ze was daar dus kennelijk voor iemand geweest - en wilde precies tussen ons en de rouwauto door. Ze maakte daarbij een gebaar waaruit bleek dat ze behoorlijk haast had. Ik vind dat onfatsoenlijk. Er zijn delen van het land waar mensen de motor afzetten en afstappen als er een rouwstoet voorbij komt. Ik vraag niet of dat ook in Sliedrecht kan, maar iets meer respect voor de dood en rouwenden mag wel. Laat het moment van verdriet niet verloren gaan door jouw irritatie of haast. Sta iets meer stil bij de pijn van een ander.”


GOUDEN RANDJE ,,Mijn leven als mens en als predikant is door deze gebeurtenis totaal veranderd, maar als ik ooit heb ervaren hoe groot God is, dan was dat rond het overlijden van Maarten. Zijn leven gaf ons veel zorgen en we moesten ook veel voor hem zorgen, maar hij gaf ons ook zoveel liefde. Ik kom graag bij het graf van Maarten om even te denken, wat te mediteren. Ik ben het leven niet moe, maar ik weet wel dat Maarten het nu beter heeft, hij is beter af dan zijn vader. En begrijp me goed, God heeft het niet verkeerd gedaan. In deze weg heb ik meer dan ooit ervaren wat ik aan God had, de dood van Maarten is in mijn leven een zwarte wolk met een gouden randje.”

Altijd op de hoogte zijn van het laatste nieuws?
advertentie
advertentie