Batenburg trof in Turkije de puinhopen van een aardbeving aan.
Batenburg trof in Turkije de puinhopen van een aardbeving aan. Corstiaan Batenburg

Hardinxveldse Corstiaan Batenburg hielp in Turkije na de aardbeving: ‘Overal waar je liep lagen mensen onder het puin’

8 maart 2023 om 11:42 Achtergrond Tips van de redactie

HARDINXVELD-GIESSENDAM In de vroege ochtend van maandag 6 februari voltrekt zich in Zuid-Turkije en Noord-Syrië een ongekende ramp. Het gebied wordt getroffen door een zeer zware aardbeving en tot nu toe zijn er meer dan 40.000 doden geteld. Vanuit Nederland wordt hulp geboden. Een van de reddingswerkers die naar het gebied afreist is Hardinxvelder Corstiaan Batenburg (38).

door Marjanne Dijkstra

Als je er zelf bent, heb je niet eens in de gaten hoe bizar of gevaarlijk een situatie eigenlijk is. Ik voelde me heel erg veilig in het rampgebied in Turkije. Ik heb hiervoor getraind. Elke dag waren er wel drie of vier naschokken en één keer ook een vrij heftige. Maar dan nóg had ik het idee dat ik veilig was. Pas toen ik thuis kwam en een van de kinderen zei ‘maar papa, ik wist niet dat u veilig was’, drong de volledige impact van de ramp en mijn uitzending tot me door.” 

GEVOLGEN VAN NATUURGEWELD

,,Laat ik voorop stellen dat je niet wilt dat een ramp zoals deze plaatsvindt, maar áls het dan gebeurt, wil je erheen om te helpen. Ik train hier vier keer per jaar voor met het USAR en een keer in de twee jaar hebben we een langere oefening in het buitenland. Ik was in 2010 in Haïti - ook daar was een grote aardbeving geweest - en in 2015 was ik in aardbevingsgebied in Nepal. En ook dit keer waren het de gevolgen van natuurgeweld waar ik op af moest. Het was maandagochtend 6 februari en ik kreeg allemaal appjes. Ook kreeg ik een bericht op een speciale app voor het USAR-team: ‘let op, voorbereiding voor eventuele inzet in Turkije’. Ik had toen nog geen flauw idee wat er aan de hand was daar, maar ik deelde het vast aan mijn vrouw mee. Het kwam voor ons op een gek moment: we zaten net in een verhuizing met allemaal dingen die nog gedaan moesten worden in het nieuwe huis. Je bent zo’n tien dagen van huis, dus we moesten even overleggen. Iets later sijpelde het nieuws door en zei ik ook tegen de kinderen dat het kon zijn dat ik weg was als ze thuis kwamen. Uiteindelijk gaf de minister-president toestemming voor onze uitzending. Ik ben even snel naar de school van mijn twee jongste kinderen gegaan en heb dag gezegd. Ze waren verdrietig, maar gelukkig leven ze op school erg mee.”

We hoorden al snel van de rest dat het echt heel heftig was

,,We vlogen met 65 man, waarvan 10 uit onze regio, vanaf vliegveld Eindhoven met een militair vliegtuig. We landden in Adana en werden daar opgevangen door een delegatie van de Verenigde Naties. Vanaf het vliegveld was het nog zes uur rijden naar de stad Hatay waar we zouden gaan helpen. Een deel van ons ging meteen de stad in om te helpen, maar ik bleef op het basiskamp. We moesten daar van alles opbouwen: slaaptenten, een soort kantine, een communicatietent. We hoorden al snel van de rest dat het echt heel heftig was. ‘Overal waar je loopt, liggen mensen onder het puin’, vertelde de ploeg die in de stad was geweest. Een paar uur erna ging ik zelf ook de stad in. In eerste instantie zagen we niet veel, maar het was een komen en gaan van ambulances. In de loop van de dag kreeg ook ik een indruk hoe immens de schade was daar.”

(Tekst gaat verder onder de foto)


Samen met een paar andere reddingswerkers. - Corstiaan Batenburg

KIPPENVEL

,,In totaal heeft ons team twaalf mensen gered. Dat lijkt erg weinig, maar als je bedenkt dat we met de eerste redding vier uur bezig waren en dat dat een ‘makkelijke redding’ was, dan zet dat een en ander in perspectief. We redden toen een jongen van 17 en een vrouw van 28. De jongen was de dag erna ook weer mensen aan het helpen. Wij doen echt de moeilijkere reddingen, waarbij je groot materieel nodig hebt. Je moet je voorstellen dat je bij flats komt zoals de Jupiterflat hier in Hardinxveld, maar dan staat ‘ie helemaal scheef. Je bent als reddingswerker constant aan het inschatten of het veilig is. Als er een naschok komt, lig je er zelf ook onder en kun je niks meer. Soms is het dan ‘beter’ om twee straten verderop een makkelijkere redding te doen, met minder gevaar voor jezelf. Dat is verschrikkelijk, maar wel de realiteit. We kwamen bij zo’n flat die helemaal op half 7 hing. We konden met die mensen communiceren, maar we wisten ook dat zij nog drie verdiepingen naar beneden lagen. We besloten niet te helpen. Terwijl wij weggingen, marcheerden er twintig soldaten richting dat pand. We vertelden hen dat het pand te gevaarlijk was. De kapitein van de groep vertelde dat zijn vader daarin zit en dat hij hem ging halen. Dan krijg ik kippenvel. We wensten hem veel succes en gaven adviezen over het pand en de staat er van. “

DIEPE INDRUK

,,Twee man van het team zijn aan de slag. We wisselen steeds door en kunnen daarom langer doorgaan. Afwegingen wie we wel en niet kunnen redden zijn soms zwaar en onmenselijk. We zijn wel eens ergens bijgeroepen om te kijken met de honden of er nog levende mensen onder het puin lagen. Dat was zo, maar de kans om die mensen eronder vandaan te krijgen was te klein. Het is heftig om de familie van de mensen die onder het puin ligt zo achter te laten, maar ze begrijpen het wel. Soms stond ik ook ergens even te wachten tot ik weer aan de slag kon en werd ik door de bevolking zelf gevraagd of ik even met onze apparatuur een plek van een overleden persoon onder het puin nader kon bepalen. Dat deed ik dan en die mensen konden dan weer verder met hun graafwerkzaamheden. Ook dat geeft me voldoening en maakt diepe indruk op me.”

(Tekst gaat verder onder de foto)


In het rampgebied- Corstiaan Batenburg

,,Nee, ik heb geen last van nare dromen of andere problemen na zo’n uitzending. Natuurlijk maakt het wel bewust van hoe ik hier leef. Toen ik net terug was, vroeg een maatje van me of ik een bakkie kon doen. Hij noemde een paar data dat hij kon. ‘Oh ja, we leven weer volgens de agenda’, dacht ik meteen. Maar zo is het nu eenmaal. Mijn gewone werk op de ambulance draag ik veel meer met me mee, soms heb je langer contact met die mensen. Ik ben nu weer thuis en niet in Turkije, dus dit is veel vluchtiger. Je bent daar natuurlijk vooral in een werkflow, maar je blijft mens en zaken raken je. Zo stonden we met een redding een keer op een plek geparkeerd waar steeds alle overledenen werden verzameld. De overledenen werden daar gebracht, van baby’s tot volwassenen, er werd even heel intens gehuild en daarna werd diegene afgevoerd met een auto. Toen hebben we de auto even verplaatst. Als je teveel daarbij gaat stilstaan, kun je je werk niet meer goed doen. Tijdens zo’n week denk ik af en toe aan huis. De eerste paar dagen werden volledig in beslag genomen door redden, maar daarna gingen we alleen overdag aan de slag omdat de kans op overlevenden steeds kleiner wordt. Mijn to do-lijstje met een plintje dat ik nog wilde plakken in het nieuwe huis schoot toen even door mijn hoofd. Dat vond ik zó bizar op dat moment, maar ook dat is het leven.”

Altijd op de hoogte zijn van het laatste nieuws?
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
advertentie
advertentie