Mondkapje

Het was voor mij de allereerste keer. Nu een week geleden. Ik had hem net opgezet. Daar stond ik dan. Wat onwennig om mij heen kijkend. Mijn brillenglas besloeg. Er stapte een man op mij af. Daar heb je het al, dacht ik. ‘Het gaat toch wel goed met je?’, vroeg hij. ‘Ja hoor, waarom vraagt u dat?’ ‘Nou ja, omdat je een mondkapje draagt; je bent toch niet ziek?’ Ik voelde de innerlijke weerstand groeien. ‘Natuurlijk gaat het goed met mij. Ik mankeer niets. Maar is het volgens u niet nodig dan?’ Non-verbaal was het signaal al lang duidelijk. Ik heb hem maar weer afgedaan en weggestopt. Solidair met de andere meneer liep ik door...

Een paar dagen later. Ik stap van de fiets en zet meteen het mondkapje maar op. Ik verman mezelf. Deze keer zal ik niet overstag gaan. Ik stap de winkel binnen. Bij de slager zie ik een oudere dame die ik herken uit de kerk, ze heeft er ook eentje op. Dat schept meteen een band! Dan op naar de supermarkt. Ik zie een moeder en dochter zonder mondkapje. De innerlijk weerstand slaat weer even toe. ‘Zij denken vast ook dat ik ziek ben en stiekem boodschappen doe’, flitst het door mijn hoofd. Gelukkig, daar twee jonge mensen die er ook een op hebben. Ik trek het koordje wat strakker aan. Hé, kijk daar eens…? Twee mensen van mijn leeftijd zonder mondkapje. Diep van binnen voel ik mij wel wat beter dan zij!

De meeste innerlijke weerzin is na deze twee ervaringen verdwenen. Waarom ik het mondkapje draag? Kijk naar de cijfers. Luister naar verhalen uit ziekenhuizen. Denk aan mensen die afhankelijk zijn van reguliere zorg. Misschien draag ik onwetend het virus rond en besmet (kwetsbare) anderen. Het is maar een kleine moeite. Innerlijke weerstand overwinnen is het minste wat ik kan doen. Nooit te oud om te leren.

[Arjan Meerkerk
[Fractievoorzitter SGP