Column-drieluik: Mijn vader lijdt aan dementie (2)

Deel 2: Naar de huiskamer in Reyerheem

Door Ria Scholten

Ondanks alle hulp van de dames van de thuiszorg werd al snel duidelijk dat mijn vader niet meer zelfstandig kon wonen. Met een zwaar hart belde ik naar zijn huisarts, die direct actie ondernam. Papa kreeg bezoek van een mevrouw van het Centrum Indicatiestelling Zorg (CIZ). Hij verwelkomde haar allerhartelijkst en vertelde met veel enthousiasme dat het prima met hem ging. ‘Ja, het huishouden liep op rolletjes en hulp had hij écht niet nodig.’ De nog piepjonge mevrouw liet zich echter geen zand in de ogen strooien en indiceerde hem voor opname in een verzorgingshuis. In de tussenliggende periode mocht hij een aantal dagdelen per week naar de dagbehandeling in Reyerheem in de Ridderkerkse wijk Drievliet. Na telefonische afspraak mochten we kennis komen maken. “Daar heb ik helemaal geen zin in, hoor”, gaf pap te kennen toen ik hem kwam ophalen. “Ze rekenen op ons en dan kun je niet zomaar wegblijven”, reageerde ik kort en bondig. Wat mokkend stapte hij bij me in de auto. In de huiskamer van de dagbehandeling zaten een stuk of zeven ouderen aan de koffie. De zon scheen vrolijk door de ramen naar binnen en de sfeer was zeer ontspannen. “Wilt u koffie, mijnheer Coomans?” Ja, mijnheer wilde wel koffie en keek met belangstelling de kamer rond. “Gezellig hier”, constateerde hij na een minuut of tien. De basis was gelegd en na een voorzichtige start ging papa al snel vier dagen per week naar de Dagbehandeling. De situatie thuis werd echter steeds nijpender en de zorg steeds groter. Daarbij kwam ook nog dat de wijk waar hij woonde op de nominatie stond om gesloopt te worden. Vandalisme en brandstichting waren aan de orde van de dag. Geen prettige omgeving voor een niet alleen demente, maar ook nog stokdove bejaarde man. De mededeling dat er in Reyerheem een kamer voor hem beschikbaar was heb ik dan ook met een brok in de keel van blijdschap ontvangen.