Van vogelhuisje tot Canadese bloembak

10 februari 2010 om 00:00 Nieuws

H'VELD-G'DAM – Klaas Maat (75) heeft door de jaren heen al heel wat houten vogelhuisjes, waterputten, garelen en Canadese bloembakken gemaakt. En als een echte handelaar betaamt weet hij ze moeiteloos aan de man te brengen. Dat heeft al heel wat euro's opgeleverd voor de kerk, de historische vereniging van Giessenburg, het logeerhuis van stichting de Ark en een kindertehuis in Roemenië. Het begon ooit op een Sinterklaasavond toen hij zijn drie kinderen een berkenhouten vogelhuisje cadeau gaf. Eén van de dochters emigreerde in 1995 naar Canada en het huisje ging mee de container in. ,,In 1997 waren we daar en mijn dochter zei: 'Pa, het vogelhuisje is een beetje mank, je moet het maar eens even bekijken. Het bleek niet meer te repareren, maar je kunt daar zoveel berkenhout als je wilt uit het bos halen, dus ik heb een nieuw vogelhuisje gemaakt'. Het werden er uiteindelijk veertien, waarvan hij er dertien langs de weg verkocht. ,,Op een keer reed er een pick-up het pad op en die kocht er drie tegelijk, want zoiets kennen ze in Canada niet.”

Door Margreet Strijker

Klaas had de smaak te pakken en weer thuis gekomen wilde hij ze in Nederland ook gaan maken. Maar hoe kom je hier aan berkenhout? Daar vond hij al gauw iets op. Hij hield de informatie over kapvergunningen goed in de gaten en als het om een berk ging stapte hij erop af. ,,Ik zei dan: als ik de kruin met de takken mag hebben, krijgen jullie een vogelhuisje van je eigen boom. En daar heeft nog nooit iemand nee tegen gezegd. Ik heb er op die manier in totaal zo’n 300 gemaakt.”

In de tijd van de vogelhuisjes woonden Klaas en Ina nog in Bleskensgraaf waar ze loodsen voor caravanstalling hadden. Die werden verkocht en twaalf jaar geleden kwam het echtpaar in Hardinxveld wonen. Klaas reed nog tot zijn 70ste op een taxibusje voor kinderen en gehandicapten en toen hij daarmee gestopt was dacht hij: Tja, wat zal ik nou eens gaan doen. Ina is een liefhebber van braderieën en rommelmarkten en daar zagen ze een keer en glimp van een waterputje, dat er verkocht werd. ,,'Dat is wat voor jou om te maken', zei mijn vrouw." Klaas 'houdt graag de portemonnee dicht' en wist ergens een partij kistenhout op te scharrelen. ,,Neem maar mee, want dan hoeven wij het niet op te ruimen.” Hij sloopte ze, trok de spijkers eruit en maakte er latjes van. Bij een jachtbetimmeringsbedrijf mocht hij watervast materiaal voor de dakjes uit de container halen. ,,Ik heb een waterputje gegeven en leg soms gevulde koeken op de kantinetafel. Zo hou je de zaak aan de gang.” In een waterput hoort een emmertje. Iets waar ook nog een heel verhaal achter zit. ,,Wij naar een tuincentrum. Laten daar in de koopjeshoek nou 144 van die emmertjes staan. We namen in eerste instantie één doosje met 45 stuks mee. Maar na er een nachtje over geslapen te hebben ben ik de rest ook nog maar wezen halen. Ze kwamen op nog geen 10 eurocent per stuk!” Hij deed wat plantjes in zijn acht eerste waterputjes en zette ze in de kruiwagen en ging naar de plaatselijke braderie. ,,Wat denk je? Alle acht verkocht, dat geeft een koopman moed.” Ook de inspiratie voor een gareel (deel van een paardenhoofdstel) deed hij 'op de één of andere' braderie op. Ze lenen zich vooral goed om er vetplantjes in te zetten, omdat die niet zoveel water nodig hebben. Maar aan de Canadese bloembakken gaat weer een heel verhaal vooraf. In 2004 emigreerde de zoon van het echtpaar Maat naar Canada. Hij is er een camping begonnen. Ook daar timmerde en verkocht Klaas aan een picknicktafeltje waterputjes en garelen van afvalhout. Op een keer zei hun schoondochter: Pa, ze hebben toch van die leuke bloembakken hier. Die moet je eens na maken…

Eind vorig jaar werd hij opgebeld met de vraag of hij waterputjes wilde verkopen op een winterfair ten bate van een kindertehuis in Roemenië. ,,Dat vond ik heel leuk en zei gelijk ja. Maar ik hoorde hier op de achtergrond al gepruttel. Bleek het op 11 december te zijn, de verjaardag van mijn vrouw. Dus toen heb ik een stuk of acht putjes klaargemaakt en gevuld met kalebassen (van de in totaal 80 stuks die hij in ruil voor één waterputje ergens opduikelde, red.). Om zeven uur ’s avonds ging ik even kijken en tot mijn grote schrik stonden ze er allemaal nog. Dan gaat je hart bloeden als je handelaar bent hoor. Dus ik ben met die putjes de parkeerplaats opgestapt en een verkooppraatje gaan houden. Alle acht kwijt in anderhalf uur! Maar toen ik weer thuis kwam, zat het hele huis alweer vol verjaarsvisite. Die heb ik toen mijn verontschuldigingen maar aangeboden…”

Klaas heeft inmiddels al een aardig voorraadje aan waterputjes, garelen en bloembakken en is best bereid die een keer ergens voor een goed doel te komen verkopen. Maar het goede doel is niet de enige reden waarvoor hij het doet: ,,Het is goed om bezig te blijven. En ik doe het ook voor het verkopen op zich, want ik ben nou eenmaal een handelaar.”

advertentie
advertentie