'Aftakelingsproces voltrekt zich in sneltreinvaart'

H'VELD-G'DAM - De laatste Novemberdag in 2007 is voor altijd op zijn netvlies gebrand. Terwijl hij samen met zijn collega zijn dagelijkse werkzaamheden verricht voor de Van Noordenne Groep (waar hij het juist zo naar zijn zin heeft) komt de toen 37-jarige Mervin Barron in aanraking met het giftige gas methylbromide. De geurloze sluipmoordenaar, die in China in een glascontainer is gespoten om schadelijke insecten te verdelgen, treedt bij het uitladen van de container ongemerkt zijn lichaam binnen en heeft hem bijna te pakken. Beiden leggen het loodje en ontwaken pas na een aantal dagen in coma te hebben gelegen. Hij overleeft, maar voert drieënhalf jaar na dato nog steeds een soort strijd op leven en dood. ,,Dat moet wel wil je nog een beetje een acceptabel leven leiden."

Door Erik de Bruin

Het is het verhaal van een doorsnee man wiens leven voorgoed is getekend door een ernstig bedrijfsongeluk. ,,De artsen hadden mijn zus gebeld om snel naar het ziekenhuis te komen. Zodat ze nog afscheid kon nemen. Wonder boven wonder hebben mijn collega en ik het gered." Hoe gek het ook klinkt: het werkelijke leed kwam later en zet onophoudelijk door. ,,Omdat niemand bekend is met de uitwerkingen van het gif. Het aftakelingsproces dat normaal op oudere leeftijd plaatsvindt voltrekt zich in sneltreinvaart. Kijk naar mijn vingers, die trekken helemaal krom. Alsof ik niet net de veertig ben gepasseerd, maar dertig, veertig jaar ouder ben. Mijn gewrichten zijn naar de knoppen. Vroeger hield ik van sporten: zwemmen, boksen, hardlopen … noem maar op. Als ik nu een wandelingetje maak moet ik oppassen dat ik niet omtuimel. Je zal het misschien niet geloven maar ik ben zeven centimeter gekrompen. Van 1 meter 93 naar 1.86. De methylbromide in mijn lichaam heeft twintig kilo spierweefsel aangevreten." Desondanks oogt hij nog altijd als een beer van een vent. Hij woonde destijds in Sliedrecht en is een halfjaar na het ongeluk teruggekeerd naar Rotterdam-Zuid. Waar hij een appartementje betrekt achter een winkelstraat. ,,Wat een geluk is want daardoor hoef ik niet ver van huis om kleine boodschappen te halen. Ik waag me echter niet vaak op straat. Bang dat ik een epilepsieaanval krijg, al weet iedereen in de buurt dat ik een toeval kan krijgen. De artsen hebben gezegd dat het voor mij binnen veiliger is dan buiten. Ik leef in een box."

'Bittere smaak'

Omdat hij door de heftige epilepsieaanvallen geen gebruik mag maken van het openbaar vervoer is zijn leefwereld minuscuul klein. ,,Het beperkt zich feitelijk tot mijn appartement. Ik breng hier mijn dagen door en houd me vooral bezig met het bijwerken van administratieve en financiële rompslomp. Daar heb ik ondersteuning voor nodig, maar ondanks vele toezeggingen heb ik die tot op heden nog steeds niet gekregen." Zijn agenda biedt noodzakelijke houvast. ,,Anders vergeet ik alles. Ik noteer zoveel mogelijk, maar vergeet het ook vaak genoeg. Toen we vorige week een interview-afspraak maakten heb ik dat meteen opgeschreven. Natuurlijk doet iedereen dat, maar voor mij is het echt noodzakelijk. Een uur na zo'n telefoongesprek zou ik al vergeten wie je bent en dat we elkaar een halfuur lang hebben gesproken. Mijn korte termijngeheugen is flink aangetast. Net als mijn reuk- en smaakvermogen. Alles smaakt hetzelfde. Soms eet ik twee, drie dagen niet omdat ik die bittere smaak zó zat ben."

'Te weinig zorguren'

In de keuken staan alle zorguren ingetekend. ,,Ik krijg in het kader van de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) geld van de gemeente Rotterdam om veertig zorguren per maand in te kopen. De indicatie van het CIZ is dat ik het dubbele nodig heb. De gemeente zegt echter: wij zetten de eerste stap, het is aan Interpolis (de aansprakelijkheidsverzekeraar waar Van Noordenne bij is aangesloten, red.) de volgende stap te zetten." Interpolis wil daar wel aan, maar komt 'slechts' met 200.000 euro over de boeg. ,,Met Gods gratie want ze hadden nog minder geboden. Ook weigeren ze een voorschot te geven terwijl ze weten dat mijn financiële status zwaar te wensen overlaat. Natuurlijk is 200.000 euro veel geld, maar daar moet ik het de rest van mijn leven mee doen en dat is lang niet genoeg. Het gaat me niet om het geld, anders had ik het wel aangepakt. Ik wil ook in de verdere toekomst een enigszins respectabel leven kunnen leiden."

'Niet om gevraagd'

Hij vervolgt: ,,Je mag best weten dat de deurwaarder twee keer lang is geweest. Beide keren heb ik het uit kunnen leggen. Met Kerst en Oud & Nieuws zat ik alleen en had ik niets te eten in huis. Het was een hel. Met Gods kracht zet ik door, maar af en toe is het een verschrikking. Het is een nachtmerrie waarvan je hoopt dat het alleen een nare droom is. Ik heb hier niet om gevraagd. Ik wil me graag laten helpen en werk aan alles mee, maar het heeft zeker niet altijd positieve gevolgen gehad. Door alle medicijnen die ik moest slikken werd ik paranoïde en had ik voortdurend last van stemmingswisselingen. Door mijn ziekte kan ik de druk van een gezinsleven niet aan. Mijn vrouw en ik hebben besloten uit elkaar te gaan. In die zin dat we zijn gescheiden van huis en haard zodat het voor ons beiden als ook voor de kinderen iets rustiger is. Ze wonen wel in dezelfde buurt en komen elke dag over de vloer. Als je je leven in handen legt van anderen mag je op een gegeven moment je eigen ik niet meer hebben. Dat stoort me nog het meest. Het is mij ook overkomen. Ik hield van mijn werk en maakte overuren bij de vleet. Het liefst zou ik nu wakker willen worden en jou vertellen dat ik een beangstigende nachtmerrie heb gehad, maar dat ik het enkel heb gedroomd."

Zijn oud-collega ondervindt ook de naweeën van het ongeval. Hij zit in hetzelfde schuitje. Beiden zijn arbeidsongeschikt en moeten vechten voor een enigszins normaal leven.