Vrijheid

Ik begin direct maar even met een disclaimer om allerlei misverstanden te voorkomen: onderstaande tekst berust niet op de waarheid en is misschien niet geschikt voor beelddenkers.

Ik ben nogal een naturist om het maar zo te zeggen. Ik loop graag zonder iets aan. Al die kleren, wat een gedoe. Afgelopen zomer liep ik op een zonnige zaterdag poedelnaakt door de Peulenstraat om wat cadeautjes te halen. Waar ik kwam wendden mensen hun hoofd af, kuchten wat ongemakkelijk of belden met de handhaving. Ik had me voorgenomen om me van niemand iets aan te trekken en vervolgde quasi-onverstoorbaar mijn weg langs de etalages. Midden op het pleintje kwamen twee ferme BOA’s op mountainbikes me tegemoet. Ze sprongen James Bondwaardig van hun rijwielen en werkten me tegen de grond terwijl mensen allerlei verwensingen schreeuwden en een enkeling al aan het filmen was voor de likes. De balkonnetjes aan het Klein Diepje vulden zich langzaam met mensen en in de verte hoorde je sirenes. Ondertussen hoorde ik het gejoel aanzwellen terwijl een knie van één van de BOA’s in mijn lijf drukte.
Na 5 minuten arriveerde de politie, wierp een verhuisdeken over me heen en sommeerde me mee te gaan in het busje. Na een gênante rit vol stilzwijgen kwamen we aan op het politiebureau. Ik kreeg een kop thee aangeboden, een folder van GGZ-psychiatrisch en één of ander inloophuis alsmede een stevige berisping: ,,Meneer, naaktlopen doet u maar thuis of op daarvoor bestemde plekken. U kunt er natuurlijk ook voor kiezen om kleding aan te doen.” Ik probeerde het allemaal nog enigszins te verklaren en uit te leggen: ,,Meneer, er is geen naturistencamping binnen een straal van 40 kilometer, mijn huid is té gevoelig voor de meeste textielsoorten en het is toch míjn lichaam dus ook míjn keuze?!” De agent keek me smalend aan en dreigde met alsnóg een boete. Het is met geen pen te beschrijven hoe het is om zó gediscrimineerd en buitengesloten te worden…..

Walter Leendertse