Kader

Op het moment van schrijven is de plotsklapse lockdown net ingeslagen als een bom. Vrijdag wens je je collega’s een goed weekend en “tot maandag”, maar weet je ineens op zaterdag niet precies wélke maandag dat zal worden. Ineens niet meer de energie van een bruisende school, maar thuis achterin de tuin in de blokhut, door leerlingen inmiddels omgedoopt tot ‘de sauna van Leendertse’. Gelukkig besloot mijn baas om iedereen, behalve de examenkandidaten, soort van vakantie te geven, in plaats van nog even snel wat lesjes. MAAR (je voelde hem al aankomen) ,,gebruik die tijd dan om je voor te bereiden op de eventuele online lessen na de kerstvakantie.” Doe normaal! Dat is pas volgend jaar.
Het uren-dagen-maanden-jaren-glijden-als-een-schaduw-heengevoel maakte zich meteen van me meester. Wat was het weer snel gegaan, de tijd vliegt, het glipt door je vingers waar je bijstaat en meer clichés speelden tikkertje in mijn hoofd. Twee jaar geleden hoorde je iets over één of ander vaag virus aan de andere kant van de wereld, omdat er een vleermuis net iets te lang in de soep had liggen sudderen en kijk waar we nu staan. Hoe zou het over een jaar zijn?

We hadden eindelijk weer hoop op een uitje naar het Kerstcircus en misschien een weekendje weg naar een leuk vakantiepark met speeltuinen en zwembaden, maar het enige circus wat nog voorstellingen geeft staat in den Haag. Wel een erg slecht circus, moet ik zeggen. Het opbouwen duurt altijd verschrikkelijk lang, de acrobaten vallen keer op keer uit de trapeze, de jongleur lukt het nog niet eens om één bal de lucht in te houden, de clown maakt hele slechte grappen waar hij alleen maar zelf om kan lachen en de tijgers die voor spanning en sensatie zouden moeten zorgen liggen tijdens de voorstelling in hun kooi te slapen. Tussen de acts door staan er suikerspinverkoopsters met mierzoete suikerspinnen die best lekker smaken, maar een bittere nasmaak hebben.

Teleurgesteld door de bar slechte voorstelling besloot ik dan maar een frisse neus te gaan halen. Ik liep langs het station waar een lege trein niemand meenam, passeerde twee voorbijgangers met een lockdownhond en bekeek mistroostig verlichte etalages. In de verte zag ik een gek kader opdoemen op de hoek van de Thorbeckestraat en de Troestrastraat. Ik had het wel vaker gezien natuurlijk, maar toen ik dichterbij kwam en rond het beeld van Evert van Lopik liep, merkte ik dat de inhoud van het kader, mede door de gebogen ribben, steeds veranderde. ,,Venster naar de toekomst” heet het beeld. Treffender had het beeld voor mij op dat moment niet kunnen heten. Ik besefte dat je je beeld van de toekomst simpelweg kunt sturen door zelf een ander standpunt in te nemen. Ik droomde ineens over een circus met sprankelende acts. ‘Circus 2022’ stond in mooie neonletters boven de tent. De acrobaten haalden de spectaculairste stunts uit, de dompteur spoorde vol vuur z’n tijgers aan, de clowns lieten het hele publiek gieren van de lach en de jongleur hield met gemak zeven ballen in de lucht. Het was een circus waar de artiesten elkaar helpen, aansporen en aanmoedigen in plaats van elkaar te laten struikelen en elkaar uit te lachen of belachelijk te maken.

Ik wens alle lezers zo’n venster naar de toekomst toe. En ja, je bent docent beeldende vorming of niet: Ik heb het bij wijze van kerstvakantieknutsel maar toegevoegd om uit te knippen. Knip het uit, plak het op de koelkast of prik het op je prikbord. Teken er voor mijn part jouw droom voor 2022 in. Wandel er eens langs en loop erom heen en besef: Jouw kijk op de toekomst heb je zelf in de hand door een ander standpunt in te nemen en het geheel eens van een andere kant te bekijken.

Dank voor de vele leuke reacties die ik op mijn schrijfsels mocht ontvangen van jullie. Jullie goede woorden gaven me telkens weer nieuwe inspiratie. Fijne feestdagen en een mooi 2022 vol leesplezier toegewenst!

Walter Leendertse