Muziek

Inmiddels is wel duidelijk dat ik kunst en cultuur een warm hart toedraag. Ik ben er zelfs van overtuigd dat je een volk pas echt kunt uitroeien wanneer je hun cultuur vernietigt en dat is bijna onmogelijk. We zijn de afgelopen tijd opgeschrikt door verschrikkelijke oorlogsbeelden en -verhalen. Ook Hardinxveld zette zijn beste beentje voor en op verschillende plaatsen werden er opvanglocaties voor vluchtende Oekraïners uit de grond gestampt. Heel veel respect voor de helpende handen die geboden werden. Op zo’n moment vallen religies en meningen weg en zorg je samen als dorp er voor om vluchtende medemensen zo goed en zo kwaad als het gaat, een huiselijk gevoel te geven.
Voor de kinderen werd er gevraagd om wat entertainment. Verschillende culturele instanties en ZZP-ers werden gevraagd of er iets verzorgd kon worden. En zo vond ik mezelf op de fiets, op een zonnige zaterdagmiddag met een stel boomwackers – gekleurde plastic buizen van verschillende lengtes – en wat percussie-instrumenten. Ik had wat simpele Oekraïense woorden gegoogletranslated en ging er voor de rest vanuit dat muziek een universele taal is die taalbarrières overstijgt. En dat was het! Vol bewondering keken ze naar de instrumentjes die ik tevoorschijn haalde en voor heel even waren we onderdeel van elkaars leven. We trommelden, speelden elkaar na en -hoe schrijnend ook- vertelden het verhaal van de oorlog door middel van muziek. Ze speelden dat de schudeieren bommen waren en dat ze weg gingen door een klap op de trommel. Wás het maar zo makkelijk. Kwamen er maar schudeieren uit de lucht vallen en stónd er maar in elke schuilkelder een djembé waarmee elke bom onschadelijk kon worden gemaakt. Dan was de oorlog zo voorbij. En zou er weer gedanst kunnen worden op straat en zou je in de verte de muziek al weer kunnen horen.

Walter Leendertse