Walter Leendertse
Walter Leendertse Richard van Hoek
Column

Staking

1 februari 2023 om 09:51 Column

Alsof de duivel ermee speelde. Ik schreef op maandag een column over de staking op de Merwedelingelijn en prompt plakte de vakbond er nóg twee dagen aan vast. Op vrijdag kwam de assistent-conducteur, of assistent-steward zoals ze op de Merwedelingelijn heten langs om trots te vertellen dat er in de week erna gestaakt zou worden. Terwijl ik nog bezig was met wat de taak van een assitent-steward precies omvatte, want mijns inziens is het takenpakket van de gewone steward al enigszins beperkt, daalde langzaam het stakingsbericht binnen.
Nu heb ik over het algemeen vrij weinig begrip voor stakingen in z’n algemeenheid. Het levert naast veel frustratie en hersenbrekers bij anderen nooit zo heel veel op. De beste steward had het niet slechter kunnen treffen vrees ik. Met veel ooggedraai, gezucht en theatraal gesteun maakte ik mijn bezwaren kenbaar. ,,Weten jullie eigenlijk wel hoeveel nietsvermoedende, welwillende mensen jullie hiermee raken” Weg trots. Ineens was het de vakbond die dit allemaal had geregeld en konden zij niet anders dan meegaan hierin. En ze waren heus wel van goede wil, maar het kon niet anders. En het lag aan de bedrijfsvoering. Hij eindigde zijn relaas enigszins geagiteerd en triomfantelijk tegelijk met de volgende epische zin: ,,En meneer, wij hébben ook nog niet eens gestaakt, dus nu mogen wij ook wel eens” Het is geen verplichting hè, staken. Het hóeft niet. In uiterste gevallen kan het een pressiemiddel zijn, maar het leek nu wel of er toevallig tijdens de wekelijkse stewardborrel iemand iets had geroepen over een staking, dat er verschillende agenda’s werden geraadpleegd om te concluderen dat ,, er dit jaar nog helemaal niet was gestaakt” en ,,dat het wel weer eens tijd werd, haha”.         
Overigens ben ik dan wel benieuwd hoe slecht die arbeidsvoorwaarden zijn. Zo heel veel hoef je niet te doen als steward. Je moet kaartjes kunnen scannen, in de spits tot twaalf kunnen tellen, een beetje goed zijn in smalltalk en enigszins bestand zijn tegen scheldende mensen. Dat die agressie toeneemt is uiteraard niet goed te praten, maar misschien wel begrijpelijk als je ziet hoe de prijs-kwaliteitverhouding in het OV de laatste jaren is gekelderd. Maar ja, wie had anders verwacht sinds het OV bij allerlei concurrerende OV-bedrijfjes wordt verdeeld, waardoor er scheefgroei ontstaat in de verschillende CAO’s. Geef het OV aan één bedrijf of desnoods terug aan de staat, waarbij iedereen dezelfde CAO heeft.
De duivel speelt zijn spel ondertussen hard. Hij gaat all-in. Het kwartet moet vol. Vlak voor het insturen van de column flitst het bericht voorbij: Er is wel onderhandeld, maar niet naar tevredenheid. Volgende week wordt er vijf dagen gestaakt. Voor een paar rotcenten. En die jongen die afhankelijk is van het OV vanwege zijn broze gezondheid? Die vrouw die na lang wikken en wegen een duur abonnement heeft aangeschaft om op haar werk te komen? Die man die dagelijks het OV nodig heeft om zijn vrouw op te zoeken in het revalidatiecentrum? Dat meisje dat voor het eerst naar de middelbare gaat in haar eentje en tot laat les heeft, het begint al te schemeren? De ZZP-er die een week lang opdrachten mist? Allemaal staan ze schaakmat. Bij wie kunnen zij terecht?
Ik mag toch hopen dat er voor volgende week een akkoord wordt bereikt. En als dat akkoord er dan is, dat er verdikkeme ook eens fatsoenlijke service tegenover staat. Treinen die op tijd rijden, gezellige stations, een vriendelijke steward en graag ook weer de koffiedames en -heren, met het koffie-thee-limonade-versnaperingen-viezeboekjeskarretje weer terug. Jullie slepen ons als reizigers mee in jullie gepoker, laat ons dan ook meedelen in de winst.

Walter Leendertse

advertentie
advertentie