'Gewoon, niet moeilijk doen'

H'VELD-G'DAM Vrijwilligers zijn onmisbaar in de samenleving. Ook in Hardinxveld-Giessendam wordt er veel werk door hen verzet. Aart Vermeij spreekt om de week met één van deze mensen. Deze week Trijnie van Noordennen.

Hoe is uw naam, waar en wanneer bent u geboren?

Ik ben Trijnie van Noordennen en ben geboren in Giessendam - pas in 1957 werd het Hardinxveld-Giessendam - op 17 augustus 1928, dus overmorgen hoop ik 90 jaar te worden! Grotendeels heb ik hier gewoond, met uitzondering van 8 jaar in Australië.

U deed/doet vrijwilligerswerk, waar?

In 1994 werd het Seniorenrestaurant gestart in Pedaja. Daar heb ik mij toen aangemeld. In de kerk was ik actief als presidente van de Vrouwenvereniging. Óp het moment zit ik in een gebedsgroep, mooi dat je ook op die manier met je naaste bezig kunt zijn. Tevens bezoek ik een aantal mensen die zelf niet meer goed de deur uit kunnen. Ik kan er met de auto nog heenrijden. Bij mijn kleinkinderen doe ik wat hand- en spandiensten.

Wat was/is uw taak?

Bij Pedaja dekten we de tafels en serveerden we de maaltijden. Hiervoor moesten we de tafels op een bepaalde manier neerzetten. Toen dit te zwaar werd, ging ik met de kar met koffie en thee rond langs de bewoners. Bij mijn kleinkinderen vouw ik een paar maal in de week de was op en ruim ik zo nodig de vaatwasser in en uit.

Hoelang doet u dit al?

Bij Pedaja heb ik 19 jaar vrijwilligerswerk gedaan, tot ik 85 jaar werd. Bij mijn kleinkinderen is dat ook al menig jaar.

Wat was/is er mooi aan dit werk?

Met mensen omgaan vind ik heel fijn. Mensen spreken hun moeiten naar je uit en is het mooi dat je een luisterend oor kunt bieden. Soms zaten mensen bij elkaar cryptogrammen te maken en vroegen ons of wij ze konden helpen. Heel gezellig zo met elkaar bezig te zijn. En bij je klein- en achterkleinkinderen te zijn is natuurlijk een feest!

Waarom koos u juist voor dít vrijwilligerswerk?

Wat Pedaja betreft: ik las in het kerkblad dat er vrijwilligers gevraagd werden en toen dacht ik: ,,dat lijkt me wel wat!" Bij mijn kleinkinderen is het gewoon ontstaan. Een kopje koffie bij hen drinken en dan laat je gelijk je handen wapperen.

Ik zou het iedereen aanraden vrijwilligerswerk te doen als je daar de kracht voor hebt, het mooie is dat er op vele terreinen iets te doen valt, sportverenigingen, maar ook individueel één op één als dit beter bij je past. Het maakt je leven zeker rijker.

Meestal moest/moet er samengewerkt worden, hoe ging en gaat dat?

Samenwerken is niet zo moeilijk, gewoon zelf niet moeilijk doen. Mensen moeten zien dat je het leuk vindt, dat het geen opgave voor je is.

Heeft u hobby's?

Handwerken, zoals breien en haken is niet zozeer mijn hobby, hoewel ik nu weleens een breiwerkje onderhanden heb. Ook heb ik een poppenhuis aangekleed - 5 jaar deed ik erover - daar genoot ik van.

Sporten was nog niet zo ín, toen ik jong was. Mijn vader had een roeiboot en dan gingen we op de Giessen varen en werden we overboord gezet. We zullen misschien wel een zwemband of zo zoiets omgehad hebben. Maar zo leerden wij zwemmen en ook schaatsen op de Giessen. Ik ging graag op vakantie, ik heb daardoor veel gezien o.a. naar mijn familie in Canada. En omdat ik Engels kon spreken door mijn verblijf in Australië was het ook leuk daar met de mensen te converseren. Nu probeer ik elke dag een half uur te wandelen, maar ik ben echt een mooi weer wandelaar, het moet niet nat of glad zijn en ook niet super warm.

En laten we ook de computer niet vergeten: ik zit op Facebook en mail naar mijn kinderen en kleinkinderen. Laatst vroeg iemand: ,,mag ik je mobile telefoonnummer even, dan kunnen we ook jou appen als we wat door te geven hebben". Ja, een mobile telefoon heb ik wel, maar dat is er nog één waarop appen niet mogelijk is, om daar nu een nieuwe telefoon voor aan te schaffen is ook zo wat en dan moet je het appen ook weer onder de knie krijgen. Mijn gezin zegt: ,,mama, oma, het is genóég geweest".

Waarom zit u niet achter de geraniums?

Ik ben zeer dankbaar voor wat ik tot hier toe heb kunnen en mogen doen. Dat ik zo lang de kracht en gezondheid heb gekregen. Ik wil gewoon van alles doen, maar ik moet ook leren dat ik níét alles meer hoef en kan doen.

Heeft u betaald werk gedaan en wat was u van professie?

In de oorlog werd er een werkhuisje voor me gezocht, je kreeg daar dan gelijk te eten en dat had ik toen wel heel hard nodig. Nadat de oorlog voorbij was, heb ik gauw ander werk gezocht want huishoudelijk werk was niet echt mijn ding. Ik kreeg werk bij de ijzerhandel De Ruiter, waar later de Herensociëteit De Spijcker kwam, maar ook in een boekwinkel waar een kleine bibliotheek aanwezig was, die zat op de plek waar nu de Kledingbank is.