‘Enige gastkerk in deze regio’
29 december 2010 om 00:00 VoorpaginaDe 236 jongeren die gistermiddag (lees: dinsdag) zijn aangekomen bij het treinstation vinden tot en met zaterdagmorgen onderdak bij 75 gastgezinnen. Net iets meer dan de helft van deze gezinnen komt uit Hardinxveld. 37 gezinnen wonen in omliggende plaatsen. ,,Wij zijn de enige gastkerk in deze regio”, legt Marry Kafoe uit. ,,Veel mensen die bij een kerkelijke gemeente betrokken zijn wilden graag onderdak bieden, maar ze zagen het niet zitten gastkerk te zijn.” ,,Zo gek is dat natuurlijk ook niet”, haakt Stenny Stuurman in. ,,Er komt aardig wat bij kijken. De kerk moet bijvoorbeeld elke dag open zijn.” Wat de Taizé-broeders prediken is ontmoeting. Ontmoeting met God en ontmoeting met elkaar. Ongeveer 25.000 jongeren uit heel Europa zijn naar Nederland gekomen om samen het christelijke geloof te beleven. Dat doen ze hoofdzakelijk in Rotterdam. Echter, elke morgen wordt ook in de gastkerken een Taizé-viering gehouden en vinden aansluitend gespreksgroepen plaats. Op Oudejaarsavond wordt vanaf 21.00 uur een gezellige avond gehouden in de Rehobothschool, die van 23.00 tot 00.00 uur wordt onderbroken door een wake van de vrede in de Gereformeerde Kerk aan de Stationsstraat. De gastgezinnen en gemeenteleden mogen hier ook bij zijn. Marry: ,,Als gastgezin hoef je dat niet te doen. Je kan ook de jongeren die bij je thuis overnachten elke morgen om half negen afzetten bij de kerk en ‘s avonds om half tien ophalen bij het station als ze terugkomen uit Rotterdam.”
Door Erik de Bruin
,,In het programma is op Oudejaarsavond wel een maaltijd ingepland in het gastgezin. Je ziet dat het ontmoeten heel breed is. Vanuit de organisatie is ons ook opgedragen jongeren van verschillende nationaliteiten in een gastgezin onder te brengen.” Iemke de Boon zegt het interkerkelijke karakter heel gaaf te vinden: ,,Toen we in september bericht gekregen dat we niet mee konden doen hadden we zoiets van: ‘Als ze op het laatste moment alsnog onze hulp nodig hebben dan kunnen ze het vergeten. Dat gaan we écht niet meer op poten zetten’. Tóen kregen we dat telefoontje. Je denkt dan toch: wat kunnen we nog? Het is toch een kans. We hebben het meteen aangekondigd in de kerk en daarna is het als een lopend vuurtje door het hele dorp gegaan.”