Meehelpen
2 november 2022 om 18:45 ColumnHARDINXVELD-GIESSENDAM Maandelijks kunnen de lezers van Het Kompas genieten van de avonturen van een Hardinxveldse postbode; de postbode vertelt...
Ik loop naar een brievenbus en stop er een kaartje in, samen met een vrouw die hetzelfde doet. We kennen elkaar, want we maken nog wel is een praatje. Ze is altijd netjes aangekleed met een mooie rok, een jasje en heeft haar lange haar in een knot. Als ze me aanziet komen heeft ze al een lach op haar gezicht. Ze loopt tegenwoordig altijd traag en bedachtzaam aan de arm van iemand anders want een half jaartje geleden was corona op bezoek en die heeft nog geen zin om weg te gaan, jammer genoeg. Ik vraag maar niet meer hoe het gaat, want zo te zien is het nog niet veel beter dan een paar weken geleden. Ze maakt een praatje met de mensen van het huis waar we het kaartje naar binnen hebben gegooid. Want die hun dochter gaat morgen trouwen en ze zijn de voordeur aan het versieren met mooie witte doeken en olijftakken. Ze gaan hun dochter toch wel missen, zegt de vrouw, waarop de vrouw met haar knotje zegt, ,,Ja, dat is de beste manier om ze de deur uit te krijgen.” We schieten allemaal in de lach, door de manier waarop ze het zegt.
Bijna aan het einde van mijn wijk kom ik het jongetje tegen dat gek is op de postbode. Met een grote smile op zijn gezicht vraagt hij: ,,Postbode mag ik meehelpen?” ,,Natuurlijk mag dat”, zeg ik en geef hem een brief voor de volgende deur. Zijn fietsje legt hij plat op de grond en hij rent naar de deur. Als hij denkt dat hij klaar is, wijs ik hem erop dat de helft van de brief er nog uithangt, en dat dat absoluut niet mag. Dus hij weer terug en heel zijn handjes gaan met de brief helemaal naar binnen. Zo, die zit er in! Even later een pakje dat hij staand op zijn tenen maar net naar binnen krijgt. Het volgende pak doe ik zelf maar want de kinderpostzegels gaan er maar met grote moeite naar binnen door de te sterke veer achter de brievenbus. Een kwaal van de nieuwste brievenbussen van tegenwoordig, je krijgt er bijna niks in zonder klem te zitten met je vingers en dat wil ik het ventje niet aandoen. Aan het eind van het straatje houdt hij het weer voor gezien want hij mag niet verder van zijn moeder.
Een van laatste straten staat er een hek open wat normaal altijd dicht zit en ik kijk toevallig de tuin in en denk heel even dat er een blote dame in het schuurtje in de tuin staat, maar zie dan, dat het een etalagepop is met een kleedje ver haar hoofd, en maak lachend mijn wijk af.
[Postbode Juultje