Wonderen bestaan nog

INGEZONDEN

Op mijn verhaal in Het Kompas van 19 oktober, over de verdwijning van mijn moeder's zeilbootje, kreeg ik een dag later al een reactie van heel aardige mensen. Ik ging met mijn zus kijken, maar uit de verte zagen we al dat het niet het goede bootje was. Het vaartuig was veel kleiner. Ook zaten de mast, het midzwaard en het roer erbij, dus kon het niet het juiste bootje zijn. Jammer. Een paar weken later ging op een vrijdag de telefoon. 'Met Jan-Wim', hoorde ik. 'Ik denk dat ik uw bootje heb'. Jan-Wim is een vrachtwagenchauffeur met een vrouw en twee kinderen. Hij woont in Groot-Ammers. Anderhalf tot twee jaar geleden kocht hij een aanhangmotortje van twee jongens uit Giessenburg. Hij kreeg er een bootje bij. De jongens beweerden dat ze het bootje ergens in de griend gevonden hadden. Het zag er niet uit. Een dikke laag algen en mos bedekten het bootje. Maar dat kon schoongemaakt worden toch?, dacht Jan-Wim. Hij wilde ermee gaan vissen met zijn zoontjes. De eerste keer dat hij het te water liet, werd Jan-Wim door het Waterschap gesommeerd dat hij het bootje uit het water moest halen. Het mocht daar niet liggen. Ook deed het aanhangmotortje het niet. Niet zo leuk dus. Hij legde het daarna in de tuin achter zijn huis om het op te knappen. Tot hij mijn verhaal op de website van Het Kompas las. Hij vond, dat als het van ons was, hij het bootje terug moest geven.

We spraken af dat hij een foto door zou mailen. Ik zag meteen dat het bootje het juiste was. Er was alleen wat blauwe verf afgebladderd. Daaronder was de oorspronkelijke gele kleur te zien. Ik belde Jan-Wim terug. We spraken af dat we het vaartuig een week later, op zaterdag, zouden ophalen. Vrijdagavond belde Jan-Wim nog op dat hij het bootje zo op een trailer kon zetten, want hij had een kraantje op zijn auto. Wij dus zaterdag naar Groot-Ammers. Vol verwachting draaiden we de straat in waar Jan-Wim woont en we zagen dat hij inderdaad een kraantje op zijn auto had. Jan-Wim werkt namelijk bij de firma Boer, een bedrijf in zwaar transport.

Het kraantje was uitgeschoven en had een lengte van zestig meter (!). Het was een prachtig gezicht: zo'n grote kraan, waar het bootje van moeder Mostert aan hing. Jan-Wim stond, samen met zijn vader, ons met een ondeugend gezicht op te wachten. 'Ik zei toch dat ik een kraantje op mijn auto had', was zijn commentaar. Mijn hart ging open bij het zien van het bootje. Ik moest een paar keer slikken en had een brok in mijn keel. Als dank kreeg Jan-Wim van mij een lekkere fles schnaps. Zo eindigde de zoektocht naar het zeilbootje. Geef dus nooit op als je naar iets op zoek bent dat je verloren hebt. Zoals je ziet: wonderen bestaan nog. Mijn kleinzoon heeft beloofd dat hij samen met zijn vrienden het bootje opknapt. Ik kijk erg uit naar de volgende zomer, als we bij leven en welzijn weer een tochtje kunnen maken met het bootje van mijn overleden moeder. Een mooi moment. Ik nodig Jan-Wim dan natuurlijk ook uit om mee te gaan.

Sjanie Klop-Mostert,

Rivierdijk 116,

Hardinxveld-Giessendam.