De Postbode: Het oude paard

Deze ondergetekende postbode had een paar weken geleden een weekje vakantie in Duitsland en daar was ik dus erg aan toe, het was heerlijk genieten in een mooi huis. Jammer is dan wel dat het voorbij vliegt en je dan gewoon weer aan het werk moet, wat niet altijd mee valt als je geen vijventwintig meer ben. Dat is dus gewoon afzien en dat wordt nog al is onderschat door mensen. Het is echt een kwestie om gewoon maar te blijven werken en verstand op nul zeg maar. Zo kwam ik vorige week een mooi zwart paard tegen die met zijn ouderdom geen probleem had, ik vroeg direct hoe oud het paard was. “ze is negenentwintig jaar oud, en ze heeft een dochter die ook al drieëntwintig is” was het antwoord. Dat was ook duidelijk te zien want ze had witte haren rond haar neus en oren en een heel erg doorgezakte rug. De jonge vrouw had haar aan de hand en ze wandelde nieuwsgierig kijkend door de straat en was dus echt wel met pension want ze liep te genieten. Er liep nog een meisje achter met een kleine pony aan de hand waarschijnlijk wel maatjes van elkaar. En zo gaan we dus van de paashaas van vorige keer naar nu een zeer oud paard, want ik kan intens genieten van paarden en dat deed ik nu dus ook omdat ik vroeger veel paarden tekende en schilderde en als het even kan maak ik er graag foto,s van. Ondanks dat haar leeftijd liep ze er nog monter bij. Het was voor mij net de eerste dag na de vakantie en die was dus zeer aangenaam, maar hoe je ook je best doet, ik kom bijna nooit aan de hoeveelheid stappen die ik tijdens mijn werkdag doe, want ik ga op vakantie om wat te zien en te ontspannen. Halverwege de wijk had mijn loop nog een verbazing om het zo maar te zeggen. Een vrouw was haar boodschappen aan het uitladen, ze had haar handen vol met twee dozijn aan plastic flessen met water. Ik had net wat post voor haar dus dat kwam mooi uit, en zeg “Zo dat is een hoop water!?” “Naar mijn weten komt dat ook gewoon uit de kraan..” “Ja, zegt ze, we leven tegenwoordig in zo een rare tijd, je kan het maar beter in huis hebben, zeggen ze.”

“Als ze de bom gooien is het sowieso om zeep hoor, je kan dan beter op je dak gaan zitten, dan is het sneller afgelopen”zeg ik, met een glimlach en bedoelde het ook niet echt serieus, en ook niet echt positief natuurlijk, maar ja.

“Ze kunnen ook wat in het water gooien he, dan heb ik in ieder geval voor de eerste paar dagen nog meer dan genoeg!”

“Ja dat kan, zover heb ik er eigenlijk nog niet over nagedacht. Heb je de rest dan ook in huis, kaarsen, een zaklamp en een radio op batterijen?”

Daar kreeg ik dan niet direct een antwoord op, na nog even een korte babbel ging ik weer verder. De laatste paar straten nog, en het zat er gelukkig weer op want mijn benen wilden al niet meer en mijn knorrende maag begon te protesteren, afzien dus. Ik moest weer aan het oude paard denken en zou willen dat ik nu negenentwintig was. Maar jammer, sprookjes bestaan niet.

Postbode Juultje.

.