Kruidenier

Column

Kruidenier

Voor het slapen gaan moet er voorgelezen worden voor kind nummer 3. Favoriet is het grote Jip en Jannekeboek, waaruit 30 jaar geleden ook al voorgelezen werd en wat inmiddels bijeen wordt gehouden door dikke repen plakband. Gedurende het voorlezen wordt er een flink beroep gedaan op mijn improvisatievermogen, daar de verhaaltjes behoorlijk gedateerd zijn. Zo komt er de schillenboer met paard en wagen langs, wordt er regelmatig met dubbeltjes en kwartjes betaald en worden er boodschappen gehaald bij de kruidenier. Mocht je je kinderen helemaal ‘woke’ willen opvoeden dien je het boek eigenlijk direct te verbranden, omdat vader, op de weinige momenten dat hij überhaupt een rol in het verhaal heeft, altijd thuiskomt van kantoor of aan het klussen is en moeder eigenlijk altijd aan het schoonmaken of koken is. Om maar niet te spreken over Piet van Sint die nog zwart is en het negerpopje van Janneke dat op een gegeven moment in bad ‘verdrinkt’.

Afijn, de schillenboer wordt de vuilniswagen en de kruidenier de supermarkt, maar ondanks dat kind nummer 3 dit prima vindt, vind ik het toch gek om mensen te vervangen door voertuigen en gebouwen. Ik heb nooit een kruidenier meegemaakt, echter ooit was er in de Peulenstraat een reformzaak waar het rook naar kamille, hachee en gemaakt gras. Er stonden heel veel glazen potten met allerlei gedroogde bloemen, zaden en noten stonden en alles werd in kraftpapieren zakken verpakt. Dát kwam in mijn fantasie het meest overeen met hoe een kruidenier in vroegere tijden eruit zou gezien moeten hebben. De romantiek van een kruideniersechtpaar die met leren schorten achter de toonbank stonden en suiker, bloem en thee uit glazen potten in papieren zakken schepten, stroopsoldaatjes en kaneelkussentjes afwogen en een stuk zoethout meegaven voor de kinderen, is helaas verdrongen door het kille gepiep van de zelfscanpistolen en de kassières die boodschappen ‘bliepen’.

En laten we blij zijn dát we in Hardinxveld nog kassières hebben. Sommigen verstaan hun vak als geen ander en maken graag een praatje, anderen hebben de robotisering van het supermarktwezen zich al uitstekend eigen gemaakt en beperken zich tot een “hoi” en “doei”, maar goed, er is in ieder geval menselijk contact. Iets waar menig supermarktbezoeker op leeftijd écht wel behoefte aan schijnt te hebben. Zo zeer zelfs, dat er elders in den lande als compensatie van de snelle, flitsende zelfscankassa’s ook één of twee praatkassa’s zijn. De tijd lijkt hier een stuk langzamer te gaan en kassières nemen de tijd voor een praatje. Er doen verhalen de ronde dat psychologen en lifestylecoaches in de betreffende plaats het een stuk rustiger hebben.

Ik pleit voor een aantal praatkassa’s in de plaatselijke supermarkten. Desnoods op therapeutische basis met vergoeding van de zorgverzekeraar.

Walter Leendertse

Walter Leendertse is geboren en getogen Hardinxvelder, docent, getrouwd, vader van 4 kinderen, creatieve ondernemer, maar doet vooral alleen dingen die hij leuk vindt!