Verbondenheid door machteloosheid

Daar gaat er nog een. Dit keer met een surfplank erachter. Hoe inventief is onze jeugd. Gezellig in een rubberboot de Buiten-Giessen op en af. Beduidend harder dan 6 km per uur, dat dan weer wel. "Afgemeerde boten deinzen op de golven en oevers kalven af". Had een titel van een boek kunnen zijn.

De Peulensluis. Dicht. Ook zo'n dingetje. Even naar de rivier lopen is een uitdaging of je moet van een stevige wandeling houden. Lastig voor onze ouderen die graag op het bankje bovenop de sluis naar hun rivier kijken of onze jeugd die niet naar de griend en strandjes kunnen.

Ha, daar gaat een vuurwerkpot. Weer iemand jarig? Gelukkig overgehouden van oud en nieuw. 't Was toen niet zo gezellig dus doen we het nu in mei nog eens dunnetjes over.

Hondenpoep. De meeste hondenbezitters ruimen het gelukkig op. U weet wel in zo'n bruin zakje die overal hangen. Een enkeling die dat niet doet. Een kwestie van gedrag. Voor mij een kwestie van geluk, wanneer ik 'net niet' in zo'n ongeziene bolus stap.

Nu lijken het onbeduidende kleinigheden, futiliteiten. We hebben immers andere zaken aan ons hoofd. Helemaal waar, ik weet het. Een gevoel van machteloosheid bekruipt ook mij, ook in de lokale politiek. Je wilt er heel graag iets aan doen, maar je hebt de middelen of de medewerking niet.

Toch kan machteloosheid een krachtig bindmiddel zijn.

De huidige crisis lijkt de verbondenheid in ons dorp groter te maken. Het laat zien dat veel mensen het hart op de juiste plaats hebben. Op zich niet verrassend, omdat het in onze natuur zit om elkaar te helpen. De waarheid is dat we allemaal afhankelijk zijn van elkaar. Voor onze veiligheid, ons welzijn én onze toekomst.

Dus: Houd rekening met elkaar! Help elkaar daar waar mogelijk maar bovenal blijf gezond.

[Henk van Tilborg

raadslid T@B