Afscheid met een traan van de kerk met de beelden in Hardinxveld-Giessendam

HARDINXVELD-GIESSENDAM Op Witte Donderdag en Eerste Paasdag mogen kerkgangers van de Vrijzinnigen voor de laatste maal de dienst bijwonen in de Kerk met de Beelden aan de Peulenstraat. Daarna gaat de deur voorgoed op slot en kerken ze verder in de Parel. Vrijdag vond een afscheidsreceptie plaats in het pand dat sinds 1958 het Godshuis was van de Vrijzinnigen. 

Het is alweer even geleden dat de kerkgemeenschap besloot het pand te verkopen wegens krimp van het ledental en om de week verder te kerken in de Parel. In de andere week zijn de diensten in Sliedrecht. Het pand zelf is verkocht en wordt omgebouwd tot appartementen. Wat gaat gebeuren met de bijzondere beelden aan de gevel waar de kerk haar naam aan ontleende is niet duidelijk. De Vrijzinningen hebben het pand inclusief beelden verkocht. 

OUDE GLORIE

Zaterdag was de kerkzaal omgetoverd tot een sfeervolle ontvangstruimte, met statafels en zitjes. Enkele tientallen mensen maakten gebruik van de gelegenheid om het pand nog een keer in oude glorie te zien en herinneringen op te halen. Een van de gasten was wethouder Arjan Meerkerk. ,,Als wethouder kom je op de meest bijzondere plekken in het dorp. Zoals vanmiddag bij afscheidsreceptie van de ‘Kerk met de Beelden’ in de Peulenstraat. De vrijzinnige kerk heeft het pand spijtig genoeg moeten afstoten en gaat elders ruimte huren”, zo schreef hij op X.

Lees ook

‘Bontjassenkerkje’ van de vrijzinnigen in Hardinxveld-Giessendam gaat dicht

 

PIJN

Voorganger Aries van Meteren blikte op de site van de kerk met de beelden met enige weemoed terug op de geslaagde receptie. ,,Wie rondliep tussen de tafeltjes door kan niet zijn ontgaan dat onze geloofsgemeenschap uit meer bestaat dan hout en stenen. We hebben dat vaker gezegd, bij wijze van bezweringsformule toen we de knoop doorhakten om ons pand te verkopen. Maar ook nu het uur U nadert, blijkt de waarheid ervan. Onze gemeenschap is warm en hecht. Maar goed, hoezeer de uitspraak waar mag zijn, een geloofsgemeenschap bestaat toch ook wél uit hout en stenen. We raken een deel van onszelf kwijt. Ons gebouw was een plek van trouwen en rouwen, van vieren en stil zijn, van doop en avondmaal. En bovenal een plek van ontmoeting. Een thuis. Om die plek achter ons te laten, dat doet pijn.”