‘Helemaal loslaten doen we nooit’
1 augustus 2007 om 00:00 NieuwsZe heeft het er best moeilijk mee, geeft Ada Klein toe, die door velen als de motor van de hulpverlening naar Oost-Europa wordt gezien. ,,We hebben besloten als stichting te stoppen, omdat de motivatie afnam bij de mensen. We missen een stukje draagkracht, wat ook wel te begrijpen is. Ze zien tegenwoordig heel veel leed in de wereld.’’ Met Roemenië lijkt het beter te gaan sinds het land bij de EU zit. ,,Het moet inderdaad verbeteren in de toekomst, maar nu merken we daar in de kleine dorpen nog niet veel van. De projecten die wij hebben opgezet, kunnen zichzelf echt nog niet bedruipen.’’ Om de mensen, die al die jaren geholpen zijn, te kunnen blijven steunen, heeft SCO een constructie opgezet in samenwerking met de Diaconie van de Hervormde Gemeente van Hardinxveld. ,,Je hebt zo’n band gekregen met die mensen; je wil ze niet laten barsten. Zo hebben we bijvoorbeeld een tehuis waar negen kindertjes in zitten. Daar komt een tweede gedeelte bij voor tien weeskinderen, maar daarvoor moet de keuken uitgebreid en aangepast worden naar de normen van EU. Daar is veel geld voor nodig. Dat geldt ook voor de boerderij en de medische post, die we in de loop der jaren hebben opgezet. Die redden het zonder onze hulp nog niet.’’
Door Caroline Voorbergen
Een belangrijk onderdeel van de hulp van SCO zijn de kledingtransporten geweest en ook die blijven bestaan via de Diaconie. In oktober gaat Ada wederom met 1500 tot 2000 dozen die kant op. Zo startte ze dertig jaar geleden met haar man, maar dan op kleine schaal. ,,Dat was ver voor de revolutie. Het begon allemaal met een ontmoeting met een predikant uit Hongarije, die ons vertelde over de armoede daar. Hij vroeg ons of we een keer naar Hongarije wilden om te kijken. Je zegt wel ‘ja’, maar denkt ‘dat gebeurt nooit’. Echter, kort daarop kregen we een brief van hem, waarin hij schreef dat ze heel dringend medicijnen en kleding nodig hadden. Toen zijn we in onze oude Simca vol spullen naar Hongarije gegaan.’’
Diezelfde predikant wees hen later op een ander gebied in het buurland Roemenië, Transsilvanië, een arme streek waar veel Hongaren wonen die zwaar onderdrukt werden door de Roemenen. ,,Het was een heel bijzondere tijd voor de revolutie. Niet altijd risicoloos. We zijn wel achtervolgd, hebben van alles meegemaakt. Zo kwamen we dikwijls de grens niet over. Dan hadden we een adresje waar we konden slapen en als er wisseling van de wacht was, gingen we het nog een keer proberen met een pot pindakaas en pak koffie op het dashboard. Dat kreeg de douane en dan was het vaak goed. Andere keren werd de bus helemaal leeggehaald, de wanden los geschroefd, noem maar op. Ik heb altijd angst gehouden bij de grens. At dan zo een zak taai-taai op van de zenuwen.’’
Die gespannen sfeer is na de revolutie sterk veranderd. ,,Ik geef eerlijk toe dat het allemaal wat normaler werd. Na de revolutie was de spanning er wat af. Vroeger kon je niet eens met de mensen vrij praten. Dat moest binnenskamers met een afgedekte telefoon. Nu praat je gewoon op straat in alle talen.’’
Ondanks die gewonnen vrijheid blijft armoede aan de orde van de dag in Roemenië en met name Transsilvanië. De SCO hoopt daarom dat de mensen die de stichting al die jaren hebben gesteund, dat blijven doen, en wel via bankrekening 32.50.03.408 van de Diaconie Ned. Hervormde Gemeente in Hardinxveld-Giessendam, o.v.v. Roemenië. Kleding wordt ingezameld op elke eerste woensdag van de maand tussen 19.00 en 20.30 uur in de voormalige winkel van De Vroed aan de Rivierendijk 814.
