‘Het is kantje boord geweest’
5 maart 2008 om 00:00 Nieuws,,Ik reageerde niet, je hoort wel vaker kinderen gillen. Maar toen er nog een kind gilde keek ik om en zag een roze vlakje in het water en een lege buggy in het gras. Ik heb de riemen van mijn honden losgelaten, rende als een speer naar het water en sprong er in. Ik had haar in één keer te pakken. Het water is diep en erg koud en toen ik op de kant klauterde gleed ik door de houten beschoeiing nog een keer met Naima in het water. Maar eenmaal op de kant geklommen heb ik haar over mijn knie gelegd. Ze gaf gelijk water over. Ik zag een man staan die toekeek en heb zijn hulp geroepen. Ik heb hem gevraagd het kind thuis te brengen met haar zusje, dat hevig overstuur was. Zelf ben ik gauw naar mijn honden gelopen, die keurig zaten te wachten en toen direct naar huis. Ik had ook een nat pak en wilde droge kleren”, vertelt Den Breejen. Hij kijkt tevreden naar Naima Roza, het anderhalfjarige meisje dat hij van een wisse verdrinkingsdood heeft gered. De peuter speelt ondertussen blij met het cadeautje dat ze van de familie Den Breejen heeft gekregen.
Door Wil Sommeijer
Samen met haar ouders, Mandy en Leo, is ze op visite bij Teus den Breejen. Ze hebben elkaar de afgelopen week meerdere malen gesproken. Mandy en Leo zijn hem zeer dankbaar. Mandy: ,,Naima ging samen met haar zussen Maxine en Natasja en broer Justin de eendjes voeren, dat doen ze zo vaak. Ze zat in de buggy, maar niet vast. Ik moest naar mijn werk en zag onderweg Teus staan praten met iemand. Het klinkt gek, maar ik had een heel raar gevoel. Even later werd ik op mijn werk gebeld dat Naima in het water had gelegen.”
Vader Leo zette zijn kleine dochter onder de douche en belde de dokterspost in Gorinchem. De arts die een kijkje kwam nemen belde een ziekenwagen en bracht kind en ouders naar het Beatrixziekenhuis. Naima was onderkoeld en de artsen vonden het beter haar een nachtje in observatie te houden. ,,Haar benen waren paarsblauw van de kou. Ze had een temperatuur van 34,8”, vertelt Mandy.
Naima heeft haar onvrijwillige duik goed doorstaan. Mandy: ,,Afgelopen nacht was ze wel erg in de weer. Ze wilde niet gaan slapen. Maar verder gaat het prima. Met de twee andere meiden gaat het ook wel, maar Maxine heeft een enorm schuldgevoel dat zij niet in het water is gesprongen om Naima te redden. Daar heeft ze het erg moeilijk mee.” Teus den Breejen: ,,Maar goed ook dat ze dat niet gedaan heeft. Ze was er nooit uitgekomen door die houten beschoeiing.”
Den Breejen is niet trots op wat hij gedaan heeft. Zoiets doe je gewoon, vind hij. ,,Maar als je dan een dag later hoort dat er twee vrouwen het hele gebeuren vanachter de gordijnen hebben gezien, wordt je toch wel een beetje boos. Zoiets kan ik niet begrijpen. Ze zien het, ze zien me weer met het kind terugglijden het water in, maar hulp wordt niet geboden. Onbegrijpelijk.”
Zowel Den Breejen als de ouders van Naima hebben een aantal slapeloze nachten achter de rug. Vooral Mandy en Leo beseffen wat er had kunnen gebeuren. ,,Het is kantje boord geweest. We hadden vandaag ook op een begraafplaats kunnen staan. Dat besef ik nu heel erg. Ik hoop dat we zoiets nooit meer hoeven mee te maken.” En dat wordt door Den Breejen volmondig beaamd. ,,We moeten het nu loslaten.”
