Boswachter onder de indruk van de Hanneshoeve

GIESSENBURG - De kinderen op de HannesHoeve hebben heel veel geleerd van de boswachter, maar ook de boswachter heeft blijkbaar genoten van zijn bezoek aan de HannesHoeve in Giessenburg. Dat blijkt wel uit zijn bevindingen die hij na afloop naar de Hanneshoeve stuurde:

,,Het dorp heet Giessenburg, ik had er nog nooit van gehoord maar het ligt in de Alblasserwaard in een Hollands landschap zoals je dat zelden nog maar ziet. Langs de dijk tussen de geknotte wilgen staan een paar schuurtjes en wat meer onbestemde opstallen die iets weg hebben van een gezellige ouderwetse 'All Stars' voetbalkantine.

Een groepje kleuters voert de pony en het paard. Het hangbuikzwijn graast zijn eigen kostje bij elkaar. Ik parkeer mijn oude Volvo op het grindpad en de leidster herkent direct de boswachter die al jaren in mij verscholen zat en die vandaag uit de kast komt; de klerenkast in dit geval. Je trekt een overhemd aan met het logo van Natuurmonumenten en een geleend bosbruin vest met hetzelfde logo en je bent boswachter, zo simpel kan het leven zijn. En toevallig hou ik van eenvoud.

De leidster kondigt mijn binnenkomst aan en de kleintjes die binnenspelen groeten mij vriendelijk. Dorpse, welopgevoede, brave blonde kindertjes uit de tijd van Ot en Sien.

Aan hand van een PowerPoint-presentatie maar vooral aan hand van een grote houten kist met inhoud zullen we elkaar ruim een uur op een informatieve wijze bezighouden. De kennis van de natuur ligt op een hoog niveau maar dat viel te verwachten, het zijn tenslotte geen stadskinderen. Bomen, CO2 en zuurstof, de twaalfjarigen schudden het zo uit de mouw en een vierjarige steekt ook een vingertje op: "ik moet plassen".

Het jeugdig gezelschap is goed geïnstrueerd en iedereen blijft netjes zitten. Er wordt pas iets gezegd als het kind met de omhoog gestoken vinger het woord krijgt. Wat een feest, het kan dus toch. We praten met z'n allen honderduit, maar toch ook met structuur over bomen, vogels, herten en wat er zoal ter tafel komt, letterlijk, en ook aangeraakt mag worden. Een opgezette uil bijvoorbeeld, een specht en een gewei, het boeit ze in hoge mate.

Ook de kleintjes laten zich horen. "Heeft u die doodgemaakt?" of: "Leeft die nog? En het onvermijdelijke "mag ik naar de WC?"

"Waar komt al het hout en het papier eigenlijk vandaan?" vraagt een van de oudere kinderen. "Uit Finland komt veel hout", antwoord ik hem, "daar hebben ze echte productiebossen". "Mijn vriendje heet Finn" deelt een ander ons ongevraagd mede, "maar dat schrijf je met twee ennen" voegt hij nog toe. En zo brengt deze nieuwbakken boswachter zijn tijd door in de levendige wereld van een stuk of 18 kleuters en basisschool leerlingen waar de onderwerpen alle kanten op vliegen en waar er soms totaal niet geluisterd wordt naar wat een ander te melden heeft. Het is net de grote mensenwereld maar dan veel leuker.

De BSO heet Hanne's Hoeve en vormt een groter verband met een kinderboerderij, buitenspeeltuin en koffie- en theeschenkerij dat luistert naar de naam Hanne's Heerlijkheid. Maar als ik dat als titel had gekozen dan was u dit stukje vermoedelijk met andere ideeën gaan lezen.

Oh ja, en ze verhuren ook fietsen, gewone en elektrische, ik kom in het voorjaar terug, met mijn echtgenote."