Moeder Overste

Eens in de zoveel tijd wordt ‘The sound of music’ weer ten tonele gebracht. Elke keer met weer nieuw bloed, misschien wat aanpassinkjes om het allemaal wat tegenwoordiger te maken. Feit is dat het romantische verhaal van Rodgers en Hammerstein veel mensen trekt. In veel musicals en film heb je vaak een dragende bijrol: Wat is ‘Belle en het Beest’ zonder Lumière en wat is “Grease” zonder Frenchy? Het zijn vaak rollen die de musical nét wat extra smeuïg maken, net die extra laag erin leggen. In ‘The sound of music’ is dat wat mij betreft de rol van Moeder Overste.

Een kleine twee maanden geleden verloor Hardinxveld haar eigen ‘Moeder Overste’. In Mien de Rover ging een Hardinxveldse muziekicoon heen. Wie is er niet langs de muziekschool gereden zonder het silhouet van Mien door het raam te zien, druk bezig met een mandoline- of gitaarles? Tot aan haar overlijden onderwees ze veel Hardinxvelders en Omstrekenaren, het laatste jaar zelfs via de digitale weg. Ikzelf was 4 toen ik een klein mandolinetje in mijn handen gedrukt kreeg en op een klein kleuterstoeltje les kreeg van haar. Vol liefde en geduld bracht ze mij de -eerste wat grovere en later ook – fijne kneepjes van het mandoline- en gitaarspel bij. Ik had het idee dat ik voor haar altijd een beetje dat kleine mannetje bleef, ook toen ik al lang en breed op de middelbare school zat.
Ze had het er best moeilijk mee dat ik de Plektrum Melodisten verruilde voor een eigen band. “Zo’n eigen band duurt nooit lang”, probeerde ze nog….
De eretitel ‘Moeder Overste’ kreeg ze gedurende haar voorzitter- en dirigentschap bij de Plektrum Melodisten. Iets waar door andere verenigingen soms met argusogen naar werd gekeken. Bestuurstechnisch kón een dirigent niet de voorzittersrol vervullen. Geloof me: Mien kon het. Een groot hoogtepunt voor haar móet de uitvoering van “The sound of music” zijn geweest waarin ze zelf lijfelijk gestalte gaf aan de rol van Moeder Overste. Het was een cameo die zijn weerga niet kende en die Moeder Overste zo ongeveer tot leidende hoofdrol maakte.

Gedurende de jaren groeiden we verder uit elkaar, echter wanneer je ad hoc een snaar of plektrum nodig had, kon je altijd terecht tot rond een uur of tien ’s avonds het licht in het leshokje rechtsonder uitfloepte. Had je geen, of niet genoeg geld bij je, werd het netjes bijgehouden in het administratieschriftje van dat jaar.
Mien, Mevrouw de Rover, Moeder Overste, je was én bent voor velen een muzikaal voorbeeld. Dank voor de extra sjeu, de extra laag die je legde in het leven van veel mensen. Hopelijk wordt het daarboven al uit volle borst meegezongen: “Follow every rainbow, ‘til your find your dreams!”

Walter Leendertse