De postbode vertelt...

HARDINXVELD-GIESSENDAM Vanaf vandaag start er een nieuwe rubriek in Het Kompas. Maandelijks kunnen de lezers van Het Kompas genieten van de avonturen van een Hardinxveldse postbode; de postbode vertelt.  

Als postbode kom je veel aan huis en ken je ook veel mensen in het dorp. Postbode ‘Juultje’ (echte naam bekend op de redactie) uit Hardinxveld woont al heel lang in het dorp, maar is er niet geboren en getogen. Als twaalf jaar bezorgt ‘Juultje’ de post in het dorp. ,,Het contact met de mensen is zo leuk. Dat maakt dit beroep zo leuk. Je kent iedereen en iedereen kent jou als de postbode. Als de mensen mij in mijn gewone kleren tegenkomen, dan herkennen ze me gewoon niet”, lacht de postbode. 

Vroeger heeft de bezorger al veel geschreven. ,,Door Facebook ben ik meer gaan schrijven. In al die jaren, heb ik enorm veel meegemaakt. Er gebeurt namelijk echt van alles, geen dag is het zelfde. Helaas zijn het niet altijd leuke dingen, maar ook de minder leuke dingen maak ik mee.”

Postbode ‘Juultje’ heeft naast schrijven nog veel meer hobby’s, zoals schilderen en fotograferen. ,,Mijn vader liep altijd met een Nikon om zijn nek, dus ik weet niet beter dan dat er altijd foto’s werden gemaakt. Ik hou er ook enorm van. En schrijven is er de laatste jaren weer bijgekomen. Zo leuk om alle gebeurtenissen van je af te schrijven.”

De nieuwe rubriekschrijver kan niet wachten om te starten. ,,Het is wel een droom die uitkomt. Ik ben heel erg benieuwd hoe de mensen hierop gaan reageren.” 

Hieronder de eerste aflevering van De postbode vertelt...

Ik klop op het raam. Ze kijkt op en een grote smile klaart haar gezicht op. Post heb ik niet voor haar, maar loop toch maar ff naar binnen. Ze is waarschijnlijk de oudste inwoner van mijn wijk, misschien wel van het hele dorp met haar 97 jaar. Woont nog steeds zelfstandig en is nog helemaal bij de tijd.
,,Wat leuk dat je ff binnenkomt! Dat mag altijd hoor!” Ik zeg ff dat ik de volgende twee weken vrij heb, dus niet bij haar raam kan zwaaien. ‘Ow wat jammer, ik ga je missen! Maar wel leuk dat je vakantie heb! En we leven al in z’n aparte tijd.’ Ze staat met moeite op, leunt op haar rollator en komt op mij toe lopen.
Haar grijze ogen spreken over haar lange leven. En ik weet al wat er komt... ‘Met die oorlog, het is toch verschrikkelijk wat er nu weer allemaal gebeurt. En ik kan niks meer, jullie jong volk kunnen er vandoor gaan, maar ik niet. Nare man, die Poetin.’
Ik probeer een beetje te sussen en zeg dat ie vast niet tot hier komt. ‘Hij is niet te vertrouwen’, zegt ze, ‘maar ik wens je een fijne vakantie hoor.’
Met dat ik weer de deur uitloop, denk ik, bij ‘leven en welzijn’, hoop ik... tot over twee weken..
Daaag..

Postbode ‘Juultje’