Even geen mening…

Eerlijkheidshalve gebied te zeggen dat deze column de tweede poging is. Soms schrijf ik ze vloeiend binnen een half uurtje en een enkele keer ben ik er een hele avond mee bezig. En dit was er zo één… Bij de eerste poging schreef ik over waarom we zoveel doen voor Oekraïense vluchtelingen in Hardinxveld, en zo weinig voor andere oorlogsvluchtelingen. Opvanglocaties worden uit de grond gestampt, bussen rijden vanuit Hardinxveld om vluchtelingen op te halen en zo kunnen er nog een aantal zaken genoemd worden. Ik kan wel wat vertellen over het associatieverdrag van de EU met Oekraïne, over de gezamenlijke Europese identiteit, de cultuurverschillen van andere vluchtelingen, het statement richting Poetin en nog wat meer onbenulligheden. Maar soms is het ook heerlijk om even geen mening te hebben, toch?

Meningen doen het binnen de filosofie trouwens sowieso niet goed. Het was de taak van filosofen om de vanzelfsprekendheid van onze aannames en meningen te bevragen, om zo tot de waarheid te komen. Binnen de filosofie gaat het veel meer om kennisvorming op basis van argumenten en weloverwogen oordelen. Is dat tegenwoordig niet een beetje uit balans? Social media, mensen om je heen en winkels vragen in een verschroeiend tempo om je mening, of je nu wilt of niet. En hebben we ook niet steeds sneller de neiging om onze mening te delen? Doet dat de waarheid goed? In deze tijd van steeds weer opnieuw snel te moeten denken, kan men verwachten dat de meest makkelijke, alles verklarende clichés van de grootste groep het keer op keer zullen halen. Als een verklaring voor een complex probleem te makkelijk komt, als een oplossing heel logisch lijkt terwijl het eigenlijk gaat om een zeer ingewikkelde vraag, dan klopt er misschien iets niet en moeten we ons afvragen of we ons voor de gek laten houden. Frank D’hanis schrijft: ‘Meer dan ooit lijkt het dus zaak om bij elke nieuwe kwestie even te pauzeren, om onze boosheid, morele verontwaardiging en alle andere emoties en oordelen die makkelijk opkomen even opzij te duwen en te bekijken wat er echt aan de hand is. Als je hierdoor even geen mening hebt: prima, eigenlijk is dat een goed teken, want dat wil zeggen dat je de tragere, meer bewuste delen van je brein de kans geeft om even op het probleem te kauwen.’ Misschien komt er de volgende keer wel een column over Hardinxveldse bereidheid richting alle oorlogsvluchtelingen, maar daar heb ik nu nog even geen mening over.

Willem Arkeraats