Kinderfeest

Ik herinner het me nog goed. Elk jaar zo halverwege november werd de Sinterklaasvibe weer voelbaar in het dorp. De Peulenstraat werd feestelijk verlicht. Bij jonge kinderen liep de spanning langzaam op en ook de oudere kinderen speelden het spelletje vol theatraal inlevingsvermogen mee. Als stoere groepachters – je bent tóch de baas van de school én we zaten in het hoogste lokaal van de school – schreven we een protestbrief aan een bepaalde burgemeester van een bepaalde partij die, voor ónze kleine, zielige broertjes en zusjes, de goedheiligman niet wilde ontvangen. En kwam je aan familie, dan kwam je aan ons.
Wat is er veel veranderd sinds die tijd. Wat eigenlijk een ongedwongen kinderfeest zou moeten zijn wordt door links en rechts gebruikt om hun politieke dan wel maatschappelijk verantwoorde gram te halen. Ik moest aan mensen elders in het land uitleggen, nee bijna verantwoorden, waarom wij in Hardinxveld lange tijd roetzwarte Pieten hebben gehad. Ik denk dat het in dit geval veel uitmaakt in welk gedeelte van het land je woont. Tegelijkertijd veranderen tradities en gewoonten. Straffen worden doorgaans uitgezeten in de gevangenis en niet uitgevoerd op het plaatselijke schavot, je wordt niet automatisch wat je vader was. Als buren hoef je gelukkig niet meer je buurman of buurvrouw af te leggen bij overlijden en het telefoonboek en de gouden gids vinden we enkel nog in musea. Tijden en gewoontes veranderen en dat geeft niet. Het maakt voor de kinderen echt niet uit van welke kleur Piet ze cadeautjes of een hand kruidnoten krijgen.
Voor volwassenen wel. Wij pakken elke mogelijkheid aan om op social media ons ongenoegen te uiten over de teloorgang van echte Nederlandse tradities en wat voor onheil dat allemaal teweegbrengt. In berichten vol stijl- en spelfouten het liefst, want dat is ook traditie. Als heuse zelfbenoemde TV-recensenten wordt elke aflevering van het Sinterklaasjournaal door ons gefileerd. Boze ouders kropen in de digitale pen toen de stoomboot als een Taai-Taaitanic naar de zeebodem zonk. In de tijd dat je je zure berichtje tikte had je ook je kind kunnen troosten en zeggen dat het heus wel goedkomt, want Sinterklaas kan alles. Heel links Nederland viel vervolgens over het vervangend vervoermiddel van de Sint. Hij kwam alsnog op tijd aan met zijn privéjet. De Goedheiligman 1. Ik weet niet of al deze foeterende klimaatheiligen ook het vliegverkeer boven Egypte tijdens de klimaattop in de gaten hebben gehouden: 400 privévluchten om ons te vertellen dat we moeten stoppen met vliegen. En, maar goed, misschien verklap ik nu een groot geheim, de Sint is dus niet écht uit Spanje komen vliegen. Het is gespeeld, theater, niet écht. Waarschijnlijk is het vliegtuig niet eens echt van de grond geweest, of heeft het een piepklein rondje gevlogen voor wat sfeerbeelden.
Laten we voortaan tussen half november en half december onze eigen idealen en wereldbeelden voor heel even parkeren. Voor onze kinderen.

Walter Leendertse