Spelen

Zo. Het zit er weer op. 6 weken vakantie zijn weer omgevlogen en de scholen en clubs zijn weer begonnen. Ik ben een tevreden man, want de rommelschuur is iets minder rommelig en ik zag weer een driekleur wapperen op het gemeentehuis terwijl het aan de overkant een drukte van jewelste was bij de sporthal. De jaarlijkse Speel-in was in volle gang, dit jaar weer zoals vanouds zonder allerlei restricties en aanpassingen. Het is elk jaar weer wonderbaarlijk hoeveel werk er door de vele vrijwilligers wordt verricht om de Hardinxveldse jeugd een topweek te geven. Ik denk dat weinig dorpen en steden zo’n uitgebreid en afwisselend programma hebben als de Hardinxveldse Speel-in. En ook al jarenlang. Ik denk dat iedereen tussen de pakweg vijfentwintig en veertig jaar wel in een zolderdoos een zijdeschilderwerkje of een zelf ingekleurd Playmobielpoppetje heeft liggen. Velen zullen zich Cor Speksnijder met z’n draaiorgel en (te) gekke outfits herinneren. Je hebt als gemeente écht een stokpaardje in handen met een evenement als dit.
Stond de gemeente ook maar eens zo te springen wanneer het om speelplekken buiten die ene week in de zomervakantie ging. Er is geruime tijd geleden een belofte gedaan dat er bij ons in de buurt een speelplaats zou worden gerealiseerd. Na wat hakken in het zand van wat buurtbewoners, want wie wil er nu spelende kinderen achter z’n huis, lag er eindelijk een plan. Het werd met trots in mei 2020 gepresenteerd: Gemeente gaat verder met opknappen van speelplekken. In dit stuk wordt ook gesproken over de betreffende nieuwe speeltuin. En toen kwam corona. Althans, toen zag men een kans om het wellicht wat langer te rekken. Nu lijkt mij een coronapandemie met alle thuiswerkmaatregelen die van kracht waren, een uitgelezen kans om aan je gesponsorde thuiswerkbureau een topspeeltuin uit te tekenen, echter het enige wat er vanachter de in-home-offices werd geproduceerd waren brieven over de voortgang of eigenlijk stilstand. Door corona was de oplevering vertraagd. Je zou zeggen, dan ga je daarna, wanneer alles weer een beetje loopt, als een speer aan de slag. Ik ben net even wezen kijken, er staat nog precies niets. Er is nog geen wipkip te bekennen, nog niet íets wat op een speeltuin zou moeten lijken. Er zijn zelfs nog geen ‘grote lijnen’ of contouren uitgezet. Ik snap die overlast in de speeltuinen van hangjongeren inmiddels wel. Dat zullen veelal jongeren zijn wiens ouders ooit in een kleuterstadium een aanvraag voor een speeltuin hebben gedaan. Zij komen nu ook even hun speelgenot opeisen.
Ik hoop zo snel mogelijk wat werkvoorbereiding te zien op de betreffende plek. Al is het maar een mannetje dat toestellen komt inmeten. Dan zit er in ieder geval schot in de zaak. Het zou mooi zijn als kind nummer vier van anderhalf vóór z’n middelbare school nog een beetje profijt zou kunnen hebben van ‘het beloofde (speel)land’.

Walter Leendertse