Discriminatie, een lastig onderwerp

Discriminatie. Je begeeft je met dit onderwerp al snel op glad ijs. Om maar in actuele weertermen te spreken. Elke letter die je op papier zet, kan verkeerd worden opgevat of uit de context worden gehaald. En mijn naam staat er natuurlijk bij. Maar toch is het belangrijk om hier met elkaar over te blijven praten.

Volgens de wet is het heel duidelijk: wij mogen alleen kijken of het cv mooi en stabiel is. Meer niet. We selecteren dus niet op sekse, leeftijd, afkomst, geaardheid, godsdienst en alles wat ik nu nog vergeet waar we op moeten letten.

In de praktijk is het helaas niet altijd zo zwart-wit. Bedrijven hebben bepaalde ideeën om hun onderneming te kunnen runnen. Om maar even een voorbeeld te geven: zo heeft een bedrijf een leerling functie openstaan. Daar zou prima een ouder persoon op in kunnen schrijven. Maar veel oudere werknemers zitten ‘gevangen’ in hun salaris en komen bij lange na niet in de buurt van het salaris dat de werkgever ervoor over heeft. Dus wordt de kandidaat afgewezen. En dat is te begrijpen. Bij een werkgever moet er ook gewoon brood op de plank komen. Maar een werknemer heeft ook zijn of haar vaste lasten. Zoals je ziet: een spanningsveld.

WEDERZIJDSE DISCRIMINATIE Laatst keek ik naar het programma van Ruben Terlou over China. Daarin legde hij uit dat China wereldwijd heel veel projecten oppakt om daar vervolgens eigenaarschap over te krijgen. Nu hebben veel Chinezen een werkmentaliteit van heb ik jou daar. Persoonlijke belangen tellen voor hen veelal een stuk minder mee. Dat heeft tot gevolg dat de productiviteit tot wel vier keer hoger ligt dan bij de plaatselijke bevolking. De eerste vraag die door de journalist werd gesteld ging dan ook over de verdienste en werktijden. Een compleet normale vraag natuurlijk. In onze ogen een belangrijke. Voor Chinezen ligt dat anders: hen is het met de paplepel ingegoten dat het een voorrecht is dat je mag werken aan de grootheid van de staat China. Maar het zorgt er wel voor dat er met de nek naar hen wordt gekeken omdat ze het werk van de lokale bevolking uit handen nemen. En dit is nu wederzijdse discriminatie. Chinezen worden niet meer aangekeken door de lokale bevolking, maar deze lokale mensen zitten vervolgens zonder werk omdat de Chinezen de banen krijgen.

Terug naar Nederland. Wij bemiddelen mensen naar vaste banen en zoeken naar de juiste match tussen werkzoekende en werkgever. Stel dat er bij een bedrijf bepaalde waarden en normen gelden. Dan vraag je aan de sollicitant of hij zich daarbij thuis voelt. En laten we onszelf niet roomser voordoen dan de paus. Heel soms loopt het helaas ook bij ons wel eens mis. Maar meestal zitten we gelukkig goed. Wij spreken iedereen. Ongeacht leeftijd, sekse, geloof, geaardheid of afkomst. Zodat iedereen een werkplek heeft waar hij of zij zich thuis voelt.

[Mees van der Waal van Dijk