De laatste week

Heb u dat ook wel eens? Dat er zoveel dingen zich aan je opdringen dat je een gevoel van … ik weet niet hoe ik het moet omschrijven. Vorige week, de laatste week voor de vakantie, was zo’n week. Laat me het opsommen: het was de week waarin geslaagde scholieren hun handtekening zetten op hun diploma (ook die van ons!). De week van blije oma’s die luiertaarten maken voor ongeboren kleinkinderen en Bumbatuinfeestjes organiseren voor peuters. Ik zag familie en vrienden omgeven door een haag van medeleven een geliefde jongeman van de kerk naar het graf brengen. Er een stoffelijk overschot in de Giessen werd aangetroffen. De week (wrs níet de laatste) met overstromingen in Limburg die zorgen voor overlast en verdriet. De week waarin Peter R. de Vries overleed omdat hij zich ‘bemoeide’ met zaken die hem niet aan gingen, maar wel aan het hart: recht, onrecht, slachtoffers helpen. De week waarin families van slachtoffers te horen krijgen hoe zwáár en moeilijk families en daders het hebben. Realiseert men zich niet hoe dat overkomt bij families en slachtoffers? Wanneer er geen rechtszaak komt, waarom moeten gedupeerden bovenop het feit dat zij geen recht gedaan worden ook nog medelijden hebben met daders en families? Privacybescherming, hulpverlening, etc.: voor daders wordt het geregeld, niet voor slachtoffers. Juridisch recht wil dat niet zeggen dat slachtoffers er dan zijn. Maar erkenning van het aangedane leed door de dader helpt slachtoffers soms meer dan het meest perfecte vonnis. Je hoeft geen De Vries te zijn om je in te zetten voor het goede, voor recht. Iedereen kan dat op zijn of haar manier doen in de eigen omgeving. Met of zonder publieke erkenning. Afgelopen week leken de negatieve gebeurtenissen, het onrecht het laatste woord hebben. Ik geloof dat uiteindelijk het goede het kwaad zal overwinnen. Er is een tijd voor onrecht en verdriet. Er is een tijd voor recht en blij zijn. Geniet van de zomer, vrije tijd, elkaar. Ik wens u een mooie vakantie!

Jolanda Jansen