Rectificeren

Als er nou één ding is wat je als verslaggever niet wil, is dat je zaken moet rectificeren. Óf je hebt je onderzoek niet goed genoeg gedaan óf je publiek stoort zich dusdanig aan een bepaalde passage óf je bron is toch niet zo betrouwbaar als je dacht. Als columnist is het helemaal zuur om iets te rectificeren aangezien het opiniegerelateerd is en een mening over het algemeen minder snel bij te stellen is. Ik hoop dat u zich realiseert dat ik intens voor u door het stof kruip, een extra moeilijke opgave gezien mijn fysieke gesteldheid. Ik zal mijn stuk van twee weken geleden op twee punten rectificeren.
Ik had twee weken geleden een stuk geschreven over Vakvrouwen, omdat daar wel wat meer aandacht aan gegeven mag wordt, vind ik. Met dezelfde insteek had de advertentie-afdeling van het Kompas ruim een jaar geleden een Vakvrouwenbijlage geschreven, om vervolgens de kritiek te krijgen dat ook Vakmannen weleens wat aandacht mogen verdienen. Ik heb toen ik mijn Vakvrouwenode schreef eerst de afgelopen tien Kompasedities doorgespit om wellicht een Vakvrouwenbijlage te vinden. Die was er niet. Vervolgens heb ik gezocht bij verschillende zoekmachines, ook die op het Kompassite. Die gaf geen directe hits, misschien iets voor de SEO-expert om eens naar te kijken. Afijn, lang verhaal kort: de advertentie-afdeling vond het geen fijn stuk en trok het stuk van de site en van Facebook, waardoor het stuk precies z’n doel miste, namelijk meer aandacht voor Vakvrouwen. Daarom stel ik voor dat jullie onder de digitale versie van deze column alsnóg alle Vakvrouwen die jullie kennen taggen. Heeft de advertentie-afdeling in ieder geval genoeg input voor een volgende Statenbijbelbijlage over Vakvrouwen.
Het tweede dat ik wil rechtzetten is de passage waarin ik sprak over de boekwinkel van mevrouw Weppelman. Deze lieve boekenvrouw is al enige tijd niet meer onder ons. En daar zouden mensen zich aan gestoord kunnen hebben. Mijn excuses, dat is niet de bedoeling geweest. Wanneer ik langs de boekhandel fiets, ziet hij er nog steeds uit als de knusse boekwinkel waar ik 25 jaar geleden met een stapeltje boekenbonnen mijn ‘Snuf de Hond’-serie compleet maakte. Ergens naïef om te denken dat wanneer het exterieur niet veranderd, de omstandigheden ook hetzelfde blijven.
Het is eruit. Ik ben toe aan vakantie.

Walter Leendertse