Vissenasiel

Ik houd van dingen die op een gekke manier stuitend verrassend zijn en tegelijk een soort logisch inzicht geven. Een voorbeeld: Je schrijft een stukje over een beloofde speeltuin die er eigenlijk al had moeten staan en dezelfde avond krijg je bericht dat een SGP-man er wel even naar gaat kijken. Anderhalve week later wordt er vol trots gemeld dat de nieuwe speelplekken er aan komen. Er werd zelfs per speeltuin een beoogde realisatieperiode vermeld. Óf ik heb veel meer invloed dan ik zelf doorheb óf de SGP heeft een flinke vinger in de pap. Blijkbaar werkt het dus wel zo. Ik heb – mede door de inflatie - besloten om mezelf daarom maar tegen een prima gage te verhuren als wenscolumnist. U wenst, ik schrijf.
Een ander verrassend stuitend fenomeen wat ik tegenkwam afgelopen week, was de komst van een vissenasiel. U leest het goed: een asiel voor vissen. Een schrijnende metafoor voor onze huidige maatschappij. We willen wel hebbehebbehebbe maar het moet absoluut niet teveel moeite kosten. Een vissenasiel past voor mij in het rijtje hondenwellness-kattenpedicure-konijnensportschool-caviastylist. Totaal overbodig wanneer je zelf je huisdieren de aandacht en liefde kunt en wilt geven die ze nodig hebben. Blijkbaar zijn er mensen voor wie het opendraaien van een potje visvoer en bij tijd en wijle wat waterplanten in de kom kletteren al teveel moeite kost. Voor deze mensen hebben de meeste smart TV’s een menuutje waarin je de optie ‘Aquarium’ kunt kiezen. Hoef je enkel maar de AAN-knop in te drukken. En ik snap dat er omstandigheden zijn waarin een vis inclusief behuizing een last kan worden. Volgens mij is er genoeg water in de wijde omtrek om het diertje in los te laten. Of een hongerige kat. Of een experimentele visboer die niet vies is van een broodje goudvis op de kaart. De voedselketen is er niet voor niets.

Walter Leendertse