De postbode vertelt...

HARDINXVELD-GIESSENDAM Sinds vorige maand is er een nieuwe rubriek in Het Kompas gestart. Maandelijks kunnen de lezers van Het Kompas genieten van de avonturen van een Hardinxveldse postbode; de postbode vertelt...  

Een tijd geleden liep ik in een van de grootste wijken van het dorp, en dan probeer je wat door te lopen, wat deze keer niet erg lukte. Ik stop een paar tijdschriften in een brievenbus en voel bij mijn vingers enige weerstand. Aaai!!!

Pijn en ik probeer mijn hand terug te halen wat in eerste instantie niet lukt. Dan maar ff doortrekken, het is niet anders, nog meer pijn! En uiteindelijk heb ik mijn hand terug, en kijk naar mijn vingers. Het bloed stroomt eruit de straat op, want een valse kat had het voorzien op de handen van de postbode! Verdorie, en nu? De drie grote krassen op mijn vingers zijn diep en nogal pijnlijk, en het ziet eruit dat het bloeden nog niet direct gaat stoppen. Ik bel aan bij de buren. Niet thuis. De volgende dan maar? De deur gaat open en een jonge vrouw kijkt me aan en kijkt naar mijn hand. ,,De kat van de buren, paar huizen terug”, zeg ik. ,,Kom maar binnen hoor postbode”, zegt ze verschrikt. ,,Dat ziet er niet best uit.” Ik loop haar achterna naar binnen en we lopen naar de keuken. Daar aangekomen pakt ze een verbandtrommel en kijkt naar mijn hand, en trekt wit weg rond haar neus. Oei. Ik zie het gelijk en houd mijn nog druppende hand maar even boven de wasbak.

,,Daar staat een stoel”, zeg ik. Want ze ziet nu spierwit in haar gezicht, en gaat net op tijd zitten. ,,Ik kan eigenlijk niet zo goed tegen bloed,’’ zegt ze. Ik zet de kraan zelf maar open en spoel mijn handen maar schoon. Ze zit aan tafel met haar ogen dicht. ,,Gaat het wel?” Maar ik krijg nog niet direct een antwoord van haar, en ben wat ongerust wat ik hier nu mee moet. Het bloeden is eindelijk een beetje opgehouden en ik pak zelf maar een pleister, en plak ze over de krassen. Ondertussen is de jonge vrouw iets bij gekomen en ik vraag of ik soms de dokter moet bellen voor haar. ,,Nee dat hoeft niet hoor postbode, het gaat wel weer.”

Ik bedank haar nog voor de pleisters en zeg dat ik nu maar weer verder ga. ,,Goed hoor”, zegt ze, ,,ik ga wel even op de bank liggen.” De volgende dag in dezelfde straat, zie ik de kattenpoot al naar buiten steken en graaien als ik heel snel de post naar binnen gooi, mij heeft ze niet meer, rotkat!

Postbode Juultje