Afbeelding
prive
De postbode vertelt...

Kerstavond

9 december 2022 om 09:04 Column

Maandelijks kunnen de lezers van Het Kompas genieten van de avonturen van een Hardinxveldse postbode; de postbode vertelt.

Ik kijk naar buiten naar het winterse landschap en zie dat de auto’s zachtjes door de straat glibberen, want het is voor de deur spekglad net als in de helft van de straatjes in mijn wijk. Ik raap al mijn moed ergens uit een donker hoekje van het huis en ga me aankleden. Thermokleding is een must, want het vriest een graad of zeven. Een dubbele jas, sjaal, handschoenen, dikke muts en met spikes onder de schoenen stap ik een dikke tien minuten later naar buiten en pak mijn fiets en ga de andere kant dan normaal naar het depot, want aan die kant is gestrooid en kan daar in ieder geval wel fietsen. Op het depot aangekomen staan mijn collega’s ook al te wachten op de post. Dat wachten duurt nog ongeveer anderhalf uur, tot eindelijk de post eraan komt. Een bus vol, en nog een of andere hoge pief, die zichzelf even heel belangrijk vindt met een grote auto die ook helemaal vol met postzakken ligt, maar niemand ziet hem. We gaan met vereende krachten de bus en laten zijn auto leegtrekken, en laden onze fietsen vol om zo snel mogelijk aan de slag te kunnen, maar eenmaal buiten gaat het weer rustig aan op de gladde wegen, desnoods lopend naast de fiets ploeteren door de sneeuw. In mijn wijk aangekomen zie ik mensen lol maken met hun kinderen op een slee, dat is normaal wel genieten, maar nu even niet. Hoe blijf ik vandaag overeind, mijmer ik, want voor ik tien stappen gezet heb ligt een van mijn spikes los in de sneeuw, en de volgende gaat er tien meter verder ook al weer af. Dan maar de oude truc, postbode elastieken een paar keer om mijn hele voet heen, aan de voorkant, en dan is het nog wel uitkijken, maar het gaat wel beter. Na drie uur ploeteren ben ik ongeveer op de helft van mijn wijk, en begint het alweer te schemeren, dus mijn hoofdlamp maar mijn aan gezet en weer verder. Ondertussen is de temperatuur nog een graad of twee gezakt, en warm ga ik het niet meer krijgen. Onder het werk gaan overal de lichten in de huizen aan, het ziet er gezellig uit, met de gedekte tafels en uitbundige kerstversiering. Nog drie straatjes zwoegen, denk ik net, en loop naar een brievenbus om daar een pak kerstkaarten naar binnen te gooien. Maar de brievenbus gaat open en twee kleine kinderhandjes komen eruit, net of het kerstkind je tegemoet komt om je verhaal in ontvangst te nemen. ,,Geef maar, postbode!” zegt een schattig kinderstemmetje. Ik krijg een big smile op mijn gezicht en geef de kaarten. ,,Dankjewel!” hoor ik nog en weg zijn ze. En eindelijk, het laatste straatje is gedaan en ik stap bij mezelf naar binnen waar mijn gezin zit te wachten tot ik klaar ben. Snel omkleden en hup de auto in om naar mijn ouders te gaan en daar het kerstfeest te gaan vieren, om tijdens het eten bijna in slaap te sukkelen door de warmte, maar uiteindelijk, het is kerstavond.

Postbode Juultje

advertentie
advertentie