Afbeelding
prive
Coulmn

De postbode vertelt...

6 juli 2022 om 15:41 Column

HARDINXVELD-GIESSENDAM Maandelijks kunnen de lezers van Het Kompas genieten van de avonturen van een Hardinxveldse postbode; de postbode vertelt...

Het is heerlijk zonnig weer om de post te doen en ik ben nog niet zo lang bezig met werken. Eerst een praatje met een op leeftijd zijnde, vriendelijke vrouw met wandelstok, die ik bijna elke dag tegenkom. Ze laat haar bruine hond uit, die rustig op haar wacht, want hij weet dat ze niet zo snel loopt. En dan komt het hoge woord eruit; ‘ben jij Juultje?’ ,,Ja, dat ben ik.” ,,Dat dachten wij al! Jij schrijft wel erg leuk!” Ik bedank ze voor het compliment en ga weer verder.

Even later loop ik naar een bepaald huis toe en stop net de folders in de brievenbus als hij naar buiten komt. ,,Heb je voor ons ook wat Juultje?” ,,Je bent net te laat Kees, zeg ik, het ligt al binnen.” Hij is een zeer aardige man, al wel op leeftijd, maar nog erg fit. Hij en zijn vrouw zijn erg leuk en modern gekleed en ik ken ze al jaren. Maar aan alles komt een keer een eind, want ik weet dat ze jammer genoeg binnenkort hun vertrouwde buurtje naast het water, gaan verlaten en een mooi appartement gaan betrekken. ,,Schiet het al op Kees?” vraag ik. ,,Ja ja, we liggen op schema, de keuken is al bijna klaar. Nog drie weken, en dan zijn we weg.” We praten nog even, en ik zeg dat hij de krant goed moet lezen en dan loop ik weer door. Nog geen twintig stappen verder komt de mooie beige pony met donkere manen op mij afstappen en duwt als een poes zijn hoofd tegen mijn arm als begroeting. Ik moet er erg om lachen en aai hem even over zijn hoofd. Zijn berijdster moet er ook om lachen en ze lopen gelijk weer door. Er komen een man en vrouw op mij aflopen en ik vraag of ze het gezien hebben met de pony, maar de vrouw praat gebrekkig Nederlands. Ze zegt: ,,Ik uit Oekraïne.” Vluchtelingen. De man kijkt mij aan en ik zie dat hij er niks van snapt.

Dan maar weer het volgende rondje. Het is zaterdag en vreselijk druk, overal wordt gewerkt en verbouwd. In een wat rustiger straatje nog een begroeting van een mooie kater met lang dik wit en zwarte vacht, de kroelkat van de buurt, die ook zijn hoofd tegen mijn been aanzet. Ik aai ook hem even. Na een paar uur, een praatje met een aardige vrouw van mijn eigen leeftijd met haar hondje, maar ontwijk eerst andere hond met baasje, want vooral deze wat grotere hond heeft het niet op alles wat oranje kleding aan heeft en loopt met pakketten of post.

Ik vraag dan even naar info in een straat, waar ik heel veel kaartjes op een bepaald adres naar binnen heb gegooid, deze week. Het is zoals ikzelf al had gedacht, het leven is soms korter dan ieder mens bedenkt.

Op een ander adres worden giechelende kleine meisjes van een jaar of zeven afgeleverd door hun vader of moeder, met cadeautjes voor de jarige job, die er glunderend bij staat en later in een andere straat wordt er een aanhangwagen geladen met kampeerspullen, het leven gaat door.

postbode Juultje

advertentie
advertentie