De postbode vertelt...

HARDINXVELD-GIESSENDAM Maandelijks kunnen de lezers van Het Kompas genieten van de avonturen van een Hardinxveldse postbode; de postbode vertelt...

Soms zijn er van die dagen dat je meer haast hebt dan normaal, dit was z’n dag, en ze gaven warm weer op, dan zeggen ze hier, dat de mussen van het dak vallen van de hitte. Dan begin je zo vroeg mogelijk en flink door pezen. Er was zelfs op de Rivierdijk geen zuchtje wind. Ik loop een pad op naar een wit huis, en stap nietsvermoedend over een haag, dit om wat sneller bij de brievenbus te komen. Plons, en kan nog net overeind blijven, want daar gaat mijn voet de vijver in.

Oei. Dat is wel handig met het warme weer denk ik nog en moet er zelf om lachen, zou ik de andere voet ook doen? Toch maar niet gedaan.

De temperatuur is ondertussen opgelopen naar 36 graden in de schaduw. Mooi weer om “De Buurt” van post te voorzien, redelijk kleine dijkhuisjes zonder voortuin, heerlijk alle brievenbussen vlak bij elkaar, klak, klak, het geluid van de brievenbussen. En opeens gaat er een voordeur open, een hand met een glaasje koud water komt tevoorschijn. ‘Glaasje water postbode? Het is zo warm!’ ‘Lekker hoor, zeg ik, dat lust ik wel!’ In een teug gaat het hele glas naar binnen. ‘Is het niet verschrikkelijk warm nu, om de post te doen?’ Ik zeg dat ik er goed tegen kan en het beter is dan kou en regen en bedank voor het water. En ga dan snel weer door. 

Nog geen twintig stappen verder en daar wordt weer gevraagd of ik een glaasje water wil. En halverwege de wijk, nog een keer. ‘Glaasje water postbode?’ ‘Misschien wilt u ook mijn fles water even vullen?’ ‘Graag hoor’, zegt ze en komt even later weer terug met een koude fles water en zegt ‘Ik heb de kraan wat door laten lopen, nu heb je lekker koud water.’ ‘Fijn hoor, bedankt.’

Na nog een paar uurtjes werk, bijna bij het einde van de wijk, staat een wat oudere man met petje bij de brievenbus, of ik soms een glaasje water wil, vraagt hij met een grote smile. Mijn flesje water is ondertussen alweer op, dus graag. Hij loopt de dijk af en komt even later weer terug met het water en in zijn andere hand een zak. Hij doet de zak open en laat zien wat erin zit. ‘Lust je soms walnoten, postbode?’ ‘Oh lekker. Dank je wel.’ ‘Neem maar mee, ze zijn van vorig jaar en je mag er altijd nieuwe komen halen hoor, ik heb een hele grote notenboom.’ ‘Geweldig, hartelijk bedankt hoor, zal ik zeker doen.’ Ik duw de volle zak walnoten in mijn lege postzak, het past precies. 

Twee huizen verder, het steeds terug kerende fenomeen, deze keer gelukkig aan het eind van mijn wijk, hoor ik een plop, kijk naar mijn band en zie hem zo leeg lopen. Het wordt tijd om de hulptroepen in te schakelen, en bel mijn echtgenoot. Even later worden de fietstassen van mijn fiets afgehaald en de fiets in de auto gefrommeld. Weer thuis, en dan heerlijk naar binnen! 

[Postbode Juultje