Afbeelding
prive
De postbode vertelt...

Waardering

5 januari 2023 om 07:58 Column

Nog eentje over de kerst, omdat dat de leukste en ook de zwaarste tijd is om post te lopen. Veel post, nog steeds veel piepkleine kerstkaartjes die overal heen kruipen, behalve in de brievenbus, van mij mogen ze dus wel iets groter. Daarbij komt dan het weer, zoals twee weken geleden, de gehate vorst en spekgladde wegen en paadjes naar de voordeuren, gelukkig duurde die gladheid niet lang.
Ik zet mijn fiets aan het begin van mijn wijk tegen een muur, en ga mijn eerste rondje lopen. Na terug komst bij mijn fiets zie ik een mooi pakje met een sticker met bedankt erop op mijn bagage drager liggen en weet direct van wie die komt en loop naar de voordeur van het huis ernaast en tik op de raam. Ze zit aan de keukentafel, nog aan het ontbijt en nog in pyjama. Ze loopt moeilijk naar de voordeur en dit is de eerste keer dat het me opvalt. ,,Bedankt voor het pakje, heel lief van je! Maar wat loop je moeilijk.” En het hele verhaal komt eruit, er wacht haar nog een ziekenhuisopname. Ik geef haar, haar post en zeg, ‘dan hoef je niet zo ver te lopen’ en dat wordt gewaardeerd.
Een uurtje later kom ik bij een andere voordeur en stop daar wat post naar binnen en loop weer weg en hoor opeens achter me: ,,He Juultje, kom een.” Ik denk, oei zou ik wat verkeerd gedaan hebben, want ik liep ooit nog wel is met mijn schoudertas tegen de auto aan, zou ik het vergeten zijn er op te letten? Ondertussen ben ik terug bij de deur aangekomen en daar staat hij, ook in zijn ochtendjas, en haalt achter zijn rug twee grote dozen chocolade van Droste tevoorschijn die ook nog heel mooi zijn ingepakt met kleurrijke strikken. ,,Kijk eens, dat is voor jou! Je wordt gewaardeerd!” Mijn verbazing kon niet groter zijn en bedank hem heel hartelijk. Die zag ik niet aankomen! Ik krijg de dozen ook maar amper in mijn schoudertas.
De volgende dag later sta ik voor een deur de post even te sorteren en de deur gaat open en de vriendelijke al wat oudere man roept me, ik loop naar hem toe en weet al wat er komt, want dit doet hij elk jaar. Hij geeft me vijf euro. ,,Kijk eens, koop er maar wat leuks mee! Ik ben wat laat dit jaar, want ik kan niet meer zo goed kijken, maar had je nu wel gezien.” ,,Komt helemaal in orde en bedankt weer”, zeg ik. Nog een uurtje buffelen, ondertussen zijn we zeker al vier uur bezig en mijn benen beginnen toch wel moe te worden. Bijna klaar, het laatste straatje nog en dan lekker naar binnen. Tijd voor de lunch ook al is het al half drie. Ik loop binnen even naar de voordeur en zie daar een brievenbus pakketje liggen. Dat is gek, ik had niks besteld, snel even kijken. Een kaartje, wat snoepgoed en chips en een bon voor Pathe thuis, op het kaartje staan wat namen die me in eerste instantie niet zo heel veel zeggen, en “Dank voor je inzet voor onze krant(en)”, en dan gaat er opeens een lichtje branden bij me, van het Kompas voor het schrijven van deze column, wat leuk zeg! Van mijn baas krijgen we vaak presentjes tijdens de kerst periode en een kerstcadeau en loon natuurlijk, maar er gaat niets boven persoonlijke waardering van mens tot mens, want er wordt aan je gedacht en op je gewacht.

Postbode Juultje

advertentie
advertentie