Aanrijding

Voor dat ik op het depot ben weet ik al dat dit een pittige dag wordt, want het is donderdag. En ja zeven tassen, het moet kunnen. Twee tassen vol met de befaamde rode boekjes.

Het weer zit ook niet echt mee en met fikse tegenzin mijn regenpak aangetrokken. Een paar buien op mijn hoofd voor je drie rondjes gelopen heb, het hoort er allemaal bij. Het eerste te grote pak dat niet in de brievenbus past, dus maar weer aanbellen. ,,Hij kan de bocht in je brievenbus niet maken”, zeg ik tegen de jonge vrouw, die de deur open doet. ,,Jammer”, zegt ze. ,,Het weer zit je vandaag ook niet mee hè.” ,,Klopt”, zeg ik, ,,van mij mag het wel zomer worden.”

Ergens op een hoekje zie ik iemand staan die ik goed ken. We praten heel even over het verhaaltje in de krant; ze vindt het geweldig. Mijn verhaal is nog niet op, maar ik word gestoord door een pakjesboer van de concurrent die hoek om komt rijden, maar de bocht veel te kort neemt en met de wielkast van zijn bus trekt hij mijn achterste fietstas mee en komt mijn fiets en ik opeens klem te zitten tegen zijn bus. Ik kan me maar net overeind houden, zelf mijn voorwiel gaat een stukje omhoog en mijn bloeddruk waarschijnlijk ook. Ik roep een verwensing naar zijn hoofd waar de honden geen brood van lusten. Het raampje van zijn bus staat open en ik hoor nog net een kleine sorry. Meer kan er blijkbaar niet af. En hij rijdt snel door.

Later weer wat post en boekjes bijladen, mijn fiets kan het maar net aan. Het is ondertussen wel droog, maar de wind is aangewakkerd tot code geel, en dat is goed te merken, want het is uitkijken met het bochtenwerk.

Ik sta bij een bepaalde deur, wil de post in de brievenbus doen, maar op dat moment zwaait de deur open. ,,Jij hebt dat stukje geschreven he, in de krant, leuk hoor.” ,,Stttt, niet rondvertellen hoor”, zeg ik met een wijsvinger voor mijn mond. Ze lachen beiden en snappen me direct. 

Paar uur verder geworstel, ruzie met de wind, en haren die lijken op kapsel van de jaren zeventig. Bijna het laatste straatje en opeens staat er een zeer bekend ouder echtpaar voor mijn neus. ,,Wat heb jij een leuk stukje geschreven in de krant zeg. En echt leuk dat je dat elke maand gaat doen!” En mijn moeheid is weer in een klap verdwenen.

Postbode Juultje